Laatste lood(jes) in Turkije

Na een dag rust in Bayburt genomen te hebben zijn we aan de laatste kilometers in Turkije begonnen. Het bleken vier zware dagen te zijn: veel klimmen, erg veel tegenwind, maar gelukkig een heerlijk zonnetje en een schitterende route. Mochten we de route ooit nog een keer fietsen, dan wordt hij een stuk makkelijker, want bijna alle hogen passen worden een paar honderd meter lager doortunneld.

Waar we in Bayburt nog voor het docententarief mochten overnachten, kregen we dit niet voor elkaar in Erzurum. Het was hier eigenlijk ook meer een hotel. De fietsen mochten binnen staan, maar de volgende dag stonden ze opeens toch buiten. (Achteraf was dat niet zo voorzichtig gegaan, want zowel Angela als ik hadden vrij snel een gebroken spaak. Normaal gaan deze eigenlijk nooit stuk, maar met nog maar een reserve toch nog maar een paar nieuwe besteld in Istanbul.) De volgende ochtend hebben we in een uur sightseeing Erzurum gedaan.

Onze overnachting erna (Horosan) was wel voor docententarief en we kregen hier zelf de suite. Moesten alleen zelf nog achter de handdoeken en een nieuwe lamp aan, maar verder een hele mooie, ruime kamer. Ook was hij heel goed schoongemaakt. Toen ik op mijn sokken uit de badkamer kwam was een van mijn zwarte sokken helemaal bruin geworden. Bleek er nog een plas chloor te liggen van de schoonmaak. Van de receptionist hoefden we trouwens niet in te checken, paspoort was niet nodig. Kwamen we een uur later, was de baas er, was het wel nodig en haalde de eerste het geld uit zijn borstzakje om het aan de baas te geven. Blijkbaar was het anders in zijn eigen zak beland.

In Agri hebben we onze eerste officiële couch surfing host. Geweldig! We ontmoeten elkaar in het centrum en lopen naar zijn woning. Met lift op de eerste etage (toch jammer dat steeds de hogere gelegen hosts geen lift hebben). We eten in het lerarenhuis en drinken ’s avonds thee met baklava samen met een vriend van hem. Was enorm gezellig. Angela was erg moe dus we gingen redelijk op tijd terug. Hij ging nog even terug naar het centrum. Het is bijzonder dat deze mensen je gewoon alleen in hun huis laten.

De laatste dag bleek de wind het sterkst. We komen twee Zwitsers onderweg tegen op de fiets, die juist uit Iran komen. We wisselen ervaringen en onze websites (hun site) uit. Gelukkig bijna alles alleen maar superpositief. Helaas komen we net als een aantal andere dagen weer net na zonsondergang aan op onze bestemming (Doğubayazıt). Onze host bleek ons al een paar keer gebeld te hebben. Na een paar keer terugbellen vinden we uiteindelijk zijn kantoor. Onze host vertelt dat hij ongerust was en had het blijkbaar daardoor op een zuipen gezet. Hij was wel erg amicaal, maar gelukkig hadden we genoeg goede reviews gelezen om daar door heen te prikken. We eten en drinken wat. Het bier smaakte een stuk sterker dan normaal, maar na een knipoog van hem bleek dat hij er iets anders bijgegooid had. De komende maand is toch compleet alcoholvrij, dus dat kon ik wel hebben.

Het pakketje van Istanbul werd in Doğubayazıt bezorgd bij het postkantoor, dachten wij. Wanneer wij echter bij het postkantoor aankomen geven ze aan dat we de 23e terug moeten komen. Daar gaan we dus echt niet op wachten. Navraag bij de winkel blijkt dat het verstuurd is met ARAS Kargo. Een vriendelijke man brengt ons daarheen. Binnen een half uur wordt het pakketje uit de vrachtwagen gehaald die voor de deur staat. Super.
Omdat we de tijd willen nemen om de grens over te gaan naar Iran, nemen we ook hier een rustdag. We bezoeken het Ishak Pasa paleis (per taxi met drie andere meiden, persen!) dat normaal op maandag gesloten is. Omdat het vandaag maandag, morgen een feestdag (Slachtfeest) en het paleis toch open is, moeten we twee kaartjes per persoon kopen. Ach ja, we zijn allang blij dat we erin mogen.

Dogubayazit is niet alleen bekend om dit paleis, maar vooral ook om Mount Ararat (5137mt) en om de Ark van Noach die hier verborgen ligt in de bergen. We hebben hem niet bezichtigd, maar kwamen ook geen paartje giraffen of olifanten tegen.

We regelen nog de laatste zaken voor morgen: Angela een hoofddoek, instellen VPN (anders werken veel sites niet in Iran), uploaden foto’s en regelen nog wat Dollars. ’s Avonds eten we in een gezellig restaurantje. Morgen heerlijk uitgerust naar Iran.

O ja, morgen begint het Slachtfeest in Turkije, we hebben de afgelopen dagen al veel beesten zien rondlopen die dat helaas morgen niet meer kunnen. Ben benieuwd of morgen Turkije-Nederland ook een afslachting wordt….