Regen in Trabzon

Als laatste plaatsje aan de mooie Zwarte Zeekust komen we in Trabzon. De naam belooft zon maar wij hebben alleen regen. Goed voor de plantjes zullen we maar zeggen en dat klopt ook, want de regio is prachtig groen.
We logeren in Otel Can. De fietsen worden door de hotel meneer vakkundig de steile trap naar de kelder afgedragen. Wij brengen onze bagage naar de vierde verdieping, helaas zonder lift. Maar na al dat gefiets kunnen we best wat andere spierbewegingen gebruiken:-).

’s Avonds eten we heerlijk bij Kalender. De volgende dagen doen we rustig aan. Het eerste dat we doen is ons visum voor Iran aanvragen. We zijn wat vroeg bij het consulaat en worden door meneer agent uitgenodigd om in zijn hokje te schuilen. Ook maakt hij thee voor ons. Omdat dit even duurt, stuurt hij ons eerst naar het consulaat. We moeten wel beloven dat we erna terugkomen. In het consulaat moeten we wachten, formulieren invullen, wachten, vriendelijk lachen naar de meneer die de luxaflex opent om ons te inspecteren en wachten. Dan krijgen we een bonnetje om 75 euro per persoon te betalen bij de bank en mogen we gaan. ’s Middags kunnen we om half vijf de paspoorten komen ophalen. Na twee kopjes thee bij de agent gaan we naar de bank. Er blijken meerdere banken met dezelfde naam te zijn, maar betalen voor een visum doe je maar bij een. De tweede vestiging bleek de juiste.

We deden verder wat sightseeing in Trabzon op de oude bazaar. Maar we liepen niet helemaal goed en kwamen zodoende een Sony-winkel tegen. Daar wilde Frank zijn sensor van de spiegelreflexcamera laten schoonmaken, maar de verkoper bracht ons daarvoor naar het servicepunt even verderop. Daar moesten we wachten, want de juiste meneer moest opgetrommeld worden. Die keek wat vreemd toen we uitlegden wat we wilden. Hij had blijkbaar geen idee dat je de sensor kon schoonmaken. Hij zocht wat op internet en de conclusie luidde dat we de camera in Istanbul konden laten reinigen. Dat vonden wij niet zo’n briljant plan. Dus we verlieten de winkel en gingen weer verder in de regen.  We bekeken de Carsi-moskee en liepen door een nieuw aangelegd park via de oude brug weer naar het centrum.

’s Avonds weer heerlijk gegeten: soepje, Turkse pizza, kebab en natuurlijk Turkse thee toe.

We bleven nog een dag in Trabzon. Eerst brachten we de bij de PTT gekochte doos gevuld met spullen die terug naar huis konden, het te veel aan meegenomen bagage, naar het postkantoor. Er moest wat papierwerk gedaan worden voordat we konden betalen, maar het schijnt dat de doos over twee weken in Nederland is (over land is goedkoper dan met vliegtuig).

Daarna gingen we met een Dolmus (minibusje) naar de plaatselijke Aya Sofia. Deze voormalig Grieks Orthodoxe kerk uit 1238 werd 1461 in een moskee veranderd en doet nu dienst als museum. De Aya Sofia in Trabzon is vooral bekend om de Byzantijnse architectuur en fresco’s.

We dronken wat thee met lekkers bij een tentje waar een van de medewerkers in Hasselt had gewoond. Erg leuk om even Nederlands met hem te praten.

Na een paar regenachtige, maar heerlijk ontspannen dagen gingen we -in de regen- verder.