Op naar Istanbul

En dan na zeven weken fietsen, met net geen 4000km op de teller, fietsen we richting Turkije. Het wordt weer snelweg-fietsen, want er is geen andere grensovergang.

De Griekse grens gaat lekker vlot en vervolgens komen we steeds meer militairen tegen. Op een gegeven moment zie ik een soort witte sluier wapperen. Vreemd om tussen twee landen in te trouwen dacht ik nog even, misschien een Turk die met een Griek trouwt ofzo? Maar het bleek een speciale militair te zijn. Deze stond precies tussen beiden landen en moest zo ceremonieel de grens aangeven. Eigenlijk wilden we er nog een foto van maken, maar we durfden het toch maar niet te vragen.

Een paar honderd meter verder even de eerste Turkse Lira’s pinnen en daarna naar de Turkse grens. We staan achter een gepensioneerd Nederlands stel dat met een soort kampeerbus onderweg is naar Zuid Afrika. Geweldig. Deze mensen worden net als wij naar het visumloketje gestuurd, wat we compleet over het hoofd hadden gezien. Na twee keer 15 euro betaald te hebben krijgen we een sticker, een stempel en een snoepje (het lijkt de basisschool wel…). We mogen nu 90 dagen in Turkije zijn. De douanier is ook helemaal tevreden en we mogen door. Het volgende loket is alleen voor auto’s, dus we mogen direct door Turkije in.

De eerste grote stop is een groot winkelcentrum, waar we onze lunch halen. Gelukkig is in Turkije alles open op zondag. Eind van de middag komen we aan in Tekirdag. Angela ziet de laatste 13km naar de camping niet meer zitten (het is al aan het schemeren en we hebben er al 160km op de teller staan) en we gaan op zoek naar een pension. Dit blijkt niet zo eenvoudig en uiteindelijk besluiten we, een dik uur later, in het donker toch richting camping te gaan. Opeens worden we gewenkt door een meneer. Hij vroeg of we hem nog herkenden. Dat deden we inderdaad, hem hadden we dik een uur geleden gevraagd waar de camping was. Hij had door dat we de camping nog niet bereikt hadden en nodigde ons uit om bij hem te slapen. Hij zou de bus pakken en wij konden op fietsen naar het tweede stoplicht. Deze boodschap gaf hij echter terwijl we vlak voor een stoplicht stonden, dus bij het eerstvolgende stoplicht had ik de twijfels of hij nu dit stoplicht of het volgende bedoelde. Er was natuurlijk een mogelijkheid om ons te splitsen, maar we kozen om samen bij dit stoplicht te blijven staan. Onze host kwam met de bus langs en gaf aan dat we door moesten fietsen. Toch naar het volgende stoplicht.

Murat woonde in Istanbul en had hier een soort vakantiehuis. Op de route naar Istanbul kwamen we honderden van deze woningen tegen. Sommige met gezamenlijke zwembaden en andere luxe. Hij heeft twee dochters en een zoon. Zijn vrouw was zwanger van de vierde. In het dagelijkse leven was hij docent.

Hij ging direct aan de slag om een maaltijd klaar te maken en ondertussen lieten wij de dochters, van 11 en 14, foto’s zien van Nederland. Het jochie zette het telkens op een blèren als hij zijn zin niet kreeg. De meeste muren van de kamer waren ook door hem als tekenpapier gebruikt en een aantal gaten in de muur herinnerde er nog aan dat hij de planken ook van de muur gehaald had.
We hebben heerlijk Köfte gegeten en vervolgens op bank geslapen. De volgende ochtend vroeg op, want de scholen gingen weer beginnen en ze moesten nog terug naar Istanbul rijden. We kregen echter wel nog een Turks ontbijt dat we met het hele gezin nuttigden.

Wij gingen ook naar Istanbul, maar nemen daar iets meer de tijd voor. We rijden naar de camping die het dichtste bij Istanbul ligt. Dit is echter toch nog 50km ervandaan. Dat is hetzelfde als je in Amsterdam een camping opent om Rotterdam te bezoeken. Niet echt handig dus voor dagjesmensen. De route loopt langs een drukke autoweg. Door werkzaamheden is de vluchtstrook geregeld niet aanwezig, waardoor we erg goed moeten uitkijken. De laatste vier km naar de camping is vrij steil. Gelukkig hebben we beneden boodschappen gedaan, want bij de camping was niets te verkrijgen. De camping leek gesloten, maar gelukkig kwam de eigenaar na het horen blaffen van de hond het hek opendoen. We bleken niet de enigen te zijn, er was een plek bezet voor een kampeerbusje. Ondanks dat de camping verder leeg was, moesten wij hier direct naast gaan staan. Een tijdje later kwam er nog een fietser aan, Karl Heinz, en deze moest weer naast ons staan. Blijkbaar hield de eigenaar erg van orde. Leuk zitten kletsen met Karl Heinz en drinken en eten (ze verkopen Hollandse stroopwafels in Turkije) gedeeld (hij had geen boodschappen beneden gedaan).
Sanitair was eenvoudig, maar het was wel de eerste camping met een helikopterplatform. Het nut was ons ook niet echt duidelijk.

De volgende dag het laatste stukje naar Istanbul.

Weer langs de drukke weg, maar 20km voor het centrum hebben we een weg langs het water genomen en zijn zo Istanbul ingereden. Even heerlijk bij de Mac geluncht en toen via een fietspad het centrum in. Drie jaar geleden hebben we ruim een week in Istanbul doorgebracht, dus sightseeing hoefde ditmaal niet. De brug over de Bosporus is niet toegankelijk voor fietsers en wandelaars, dus wij moesten de ferry nemen. Fijn dat de fiets gewoon mee mag.

In het Aziatische deel van Istanbul aangekomen vul ik coördinaten van onze Warm Shower host in. Dit blijkt maar 300m van de ferry af te zijn. Onze host is docent Engels en hij woont samen met zijn broer op de 4e verdieping (dat is tillen, zonder lift). Zijn broer is kok en maakt een heerlijke maaltijd voor ons klaar. ’s Avonds kletsen we wat en kijken naar Galatasaray. Wij hebben natuurlijk geen bal verstand van voetbal en zijn dan ook verbaasd dat er een Nederlandse speler meespeelt het Turkse team. Ondanks Sneijder verliezen ze met 6-1:-) .

De volgende ochtend denken we naar de volgende Warm Shower te fietsen. We willen echter graag nog wat puntjes laten controleren aan onze fietsen. De Vakantiefietser uit Amsterdam heeft tegenwoordig een soort nevenvestiging in Istanbul.

Wij komen voor openingstijd aan, de eigenaren zitten voor de winkel te ontbijten. We krijgen een kopje thee en kletsen wat. Mijn crank besluiten we toch door een originele te laten vervangen en ook mijn trapas bleek versleten. Angela’s nieuwe banden hadden wat haarscheurtjes en na contact met Bike4travel en Schwalbe besluiten we haar achterband ook te vervangen. Intussen is het na enen en we besluiten vandaag niet te gaan fietsen. We mogen bij de eigenaren slapen en besteden de middag voor het plannen van de route.

’s Avonds heerlijk gekletst bij een biertje en een chippie.

’s Ochtends ontbijt bij de fietsenwinkel.

Daarna volgt een spannende weg de stad uit…