Zwart reizen in Oostenrijk

Wie onze route bekeken heeft, heeft gezien dat we een stukje gesmokkeld hebben. Ik moet wel zeggen dat het tegen onze zin in was. De route die wij volgden was de Eurovelo 7. Op een paar plekken had ik al gezien dat hij onderbroken was op mijn gps-kaart, maar tot op heden waren dat elke keer tunnels waar we doorheen moesten. De tunnels waren stuk voor stuk goed te doen, een eigen fietsgedeelte en zelfs één keer een hele eigen tunnel met bewegingsmelders voor de verlichting. Wat een verschil met afgelopen jaar in Kirgizië, waar we twee kilometer door een tunnel moesten met slecht asfalt, geen ventilatie en amper verlichting. Hier in Oostenrijk konden we zelfs de Alpenlucht in een tunnel inademen.
Maar op een gegeven moment gaven de bordjes geen tunnel meer aan, maar een plaatje van een trein. Bij de toeristeninfo gaven ze vervolgens ook aan dat er alleen een trein door de tunnel ging en dat alle vervoersmiddelen met de trein mee moesten, dus ook onze fietsen. Het gaat hier om Tauernspoortunnel en het principe dat auto’s op de trein mee moeten wordt Autoschleusse genoemd. Vroeger scheen iedereen in zijn auto te moeten blijven, maar na een aantal ongelukken moest iedereen in een wagon plaatsnemen. Wanneer een auto in de brand zou vliegen, zou de wagon automatisch losgekoppeld worden, zodat de brand niet hierop kon overslaan. Ook staan er tegenwoordig aan beiden kanten reddingstreinen klaar. Een veilig gevoel dus om met onze fietsen (met benzineflessen voor het koken) plaats te mogen nemen in deze wagon. Nu nog een kaartje kopen, in de brochure (gekregen bij de toeristeninfo en bij de eerste afdaling weg gewaaid) stonden alleen prijzen voor auto’s (17 euro). Net als bij de NS was hier ook geen infobalie meer. Dus wij het aan de eerstwachtende automobilist vragen. “Je moet gewoon instappen, fietsen kosten niets.” Enige tijd later gaf een andere automobilist aan dat we bij de autokassa een kaartje moesten kopen. Een derde gaf juist weer aan dat we gewoon in moesten stappen. Dit hebben we dan uiteindelijk ook maar gewoon gedaan. Omdat iedereen al voor zijn auto had betaald, was er geen controle meer bij de passagiers, waardoor wij de 8550 meter gratis mee konden. ’s Avonds op de camping bleek op internet dat fietsers 5 euro moesten betalen… Dat was dus zwart reizen in Oostenrijk… Als straf weigerde de tracker de 20 km na de tunnel dienst, waardoor het nu net lijkt alsof we 28550 meter gesmokkeld hebben.