De laatste brug naar Saigon
Het was nog maar een klein stukje naar Ho Chi Minh City. Het landschap veranderde hoe zuidelijker we kwamen. Van de prachtige velden naar een meer woestijn- en rotsachtige omgeving. Het maakte de route wat minder spannend. Grappig dat we in Phan Ri geconfronteerd werden met een stroomuitval: zaten we aan een tafeltje te wachten op heerlijke gebakken rijst, valt opeens de elektriciteit uit. De kok en zijn vrouw brachten ons een kaarsje, waardoor het een romantisch diner werd.
Ons guesthouse lag in dezelfde straat en ook daar was er geen stroom… Dus geen licht, maar ook geen werkende airconditioning… Mmm. De eigenaresse bracht ons een grote zaklamp. We konden weer wat zien. Maar het was zo warm in de kamer, dat we maar gingen slapen. We werden ruim twee uur later opgeschrikt door een soort knal: de elektra deed het weer en de airco sloeg aan, hoera!
Gelukkig genoten we de dag erna weer van schitterend landschap langs de kust. De temperatuur deze dagen schommelde rond de 43 graden; het was erg warm. Dat maakte het fietsen door de duinen (die net wat hoger zijn dan bij ons) soms best pittig. Toen een paar dagen later de eerste wolk de krachtige zonnestralen verstopte, waren we erg blij: de temperatuur zakte zo’n vijf graden en het was aangenaam om te fietsen. We genoten van de prachtige bougainville langs de weg.
In het plaatsje La Gi vonden we een zeer mooi hotel, Han Ny. En wat een geluk: het was pas een paar dagen open. Als kennismaking kregen we 50% korting op de kamerprijs. Dat was boffen. Het hotel was al niet duur, maar nu was het helemaal goedkoop. De vriendelijke receptionist liet Frank -achterop z’n scooter- het dorp zien, zodat we wisten waar we boodschappen konden doen. Ook ’s avonds reed hij met Frank door het dorp om hem aan te wijzen waar we lekker konden eten. Toen ik aan het bellen was in de hal, zette hij de airconditioning aan en bracht me wat water. Wat een service!
Ook het laatste stuk naar Ho Chi Minh City genoten we van de wolken die regelmatig voor de zon schoven. De temperatuur kwam hierdoor niet boven de 40 graden, zeer aangenaam. De omgeving was prachtig. 
In Ba Ria vonden we weer een vrij nieuw hotel met mooie kamers voor een prima prijs. Na het douchen en rusten deden we met elkaar boodschappen en genoten we van een lekkere lunch bij de Lotteria: de lokale McDonalds. Omdat Frank al een paar dagen af en toe een zachte band had, keek ik of er een lek in zat. Het bleek dat een oude plakker door de warmte lucht doorliet. Ik deed er maar een nieuwe binnenband in, want om dat plekje waar al twee plakkers zaten te verblijden met nog een plakker, dat leek me geen goed idee.
En toen was het de dag dat we Ho Chi Minh ingingen. Hoe dichter we bij de stad kwamen, hoe drukker het werd op de weg. We moesten goed opletten en hielpen elkaar waar nodig. Gelukkig rijden we met gps, waardoor we de weg makkelijk kunnen vinden. Toch maakt zo’n gps ook af en toe fouten: daar waar hij aangaf dat er een doorgaande weg was, werd ons de weg versperd door een marinepost. We moesten terug en omrijden. Mmm. Het gebied rondom Ho Chi Minh kent veel water. We namen een pont om in Saigon te komen. Daar wachtte ons nog één brug: 3% klimmen en we waren er. Zo’n 2000 kilometer gefietst, bestemming bereikt.
