Scheurend China uit

Wat waren we blij in Iran dat we een 90-dagenvisum hadden gekregen voor China. Wanneer we Nanning verlaten hebben, zijn we 66 dagen in China geweest. Nog twee dagen tot de Vietnamese grens, wat het totaal 68 dagen maakt. Deze twee dagen leek het wel of de goden niet wilden dat we China, eerder dan die 90 dagen, verlieten.

Allereerst bleek het vrij lastig om Nanning uit te komen. De GPS leek niet de handigste wegen te kiezen en uiteindelijk lette ik niet op, zodat we aan de verkeerde kant van de rivier kwamen. Op zich kan je dan wel weer met een brug naar de overkant, maar deze brug ligt dik tien meter boven de weg waar we rijden. We besluiten de fietsen via een trap met rijwielgoot omhoog te duwen, waardoor we uiteindelijk toch koers zetten richting de Vietnamese grens.

De dag begint met miezer, maar die verandert al snel in regen. Een behoorlijk stuk van de weg is dramatisch slecht, wat in combinatie met dit weer wederom de bekende schutkleur voor de fietsen opleverde.

Gelukkig kunnen we de fietsen weer schoon spuiten, zodat we schoon bij ons hotel, CCINN, kunnen inchecken. Het hotel heet CCINN Walmart, dus wij hoopten dat ze naast de gelijknamige supermarkt zouden zitten. Dit blijkt niet het geval, maar hij ligt er wel vijf minuten lopen vandaag.

Op de laatste dag zat echt alles tegen. In de ochtend had ik eerst een gebroken spaak en vervolgens zat er vrij snel daarna opeens een scheur in de zijkant van mijn achterband.

Aangezien dit onze reserve achterband was (mijn oorspronkelijke achterband had eenzelfde scheur) en we niet nog een reserve achterband bij ons hadden, heb ik geprobeerd de buitenband te plakken met een speciale sticker, maar binnen no-time kwam de binnenband er weer doorheen. De scheur was intussen zo groot, dat de band niet meer te gebruiken was. Dan maar de oude band met kleinere scheur erop, meteen de voor- en achterband omgewisseld, zodat de gescheurde band voor zat, waar minder druk zit. Deze wisseltruc bleek het goed te houden; ik kon door tot onze bestemming van vandaag.

Maar 15 km voor onze bestemming had Angela opeens hetzelfde probleem: een flinke scheur in haar achterband. Omdat er geen reservemogelijkheden waren, volgde ik het volgende stappenplan: eerst proberen te plakken, daarna met velg en al ingetapet, toen nog wat tie wraps eromheen en ten slotte ook met een stuk petfles de band proberen te versterken. Het tape liep aan, zodat de rem los moest en na een paar kilometer was het tape gescheurd en viel het er vanzelf vanaf. Ook de tie wraps bleken het niet lang te houden.

Toch weten we het hotel al fietsend tot 3 km te naderen. Daarna lopen we een kilometer en weten een aantal fietsenkramen te vinden. De meesten verkopen echter alleen complete fietsen (blijkbaar gaat een Chinese fiets evenlang mee als de banden). Uiteindelijk vinden we een meneer die op een soort vliering nog wat banden heeft liggen. We vragen wat het gaat kosten en hij geeft aan dat het gratis is. Wij kijken elkaar vragend aan, maar hij is al aan het werk. Binnen no-time zit er een nieuwe band op en geeft hij ook nog een extra band mee als reserve (blijkbaar heeft hij niet zoveel vertrouwen in de kwaliteit. Maar deze kunnen we mooi gebruiken om mijn gescheurde band te vervangen. En inderdaad hij staat erop dat we zonder te betalen vertrekken.

Chinezen blijven ons verbazen. Of was het misschien een Vietnamees die graag wilde dat we morgen door kunnen?

We hoeven nog maar een klein stukje naar het hotel en ’s avonds maken we ons laatste geld op.

De volgende ochtend hebben we voor eerst geen brood bij het ontbijt bij CCINN, jammer. De bami is echter prima.

China zit er na 68 dagen echt op. Ik blijf het erg jammer vinden -meer dan ik me ooit had kunnen realiseren in de woestijn- dat we niet méér hebben gefietst. Maar gelukkig hebben we wel een aantal mooie dingen kunnen zien en steeds meer van het heerlijke eten genoten. Onze overnachtingen bij westerse couchsurfing hosts hebben hierbij enorm geholpen. Een nieuw land komt eraan, hopelijk een frisse start en een nieuwe impuls aan onze reis. Overigens zullen we in Vietnam zeker de tijd van ons visum niet volmaken, want voor 90 dagen is dat land echt te klein.