Bergje op, bergje af

Wat hebben we het gezellig gehad bij onze host in Guiyang. Het was erg leuk om haar vrienden te ontmoeten. We vertrokken weer rond de klok van negen. We hadden een mooie fietsdag te gaan: een lekker zonnetje en een prachtige bergachtige omgeving -wat betekende dat we die dag totaal zo’n 1200 meter moesten klimmen.

Op een bepaald moment hing er een vreemde sfeer op straat, auto’s waren gestopt en stonden aan de kant van de weg. We dachten dat er een groot ongeluk gebeurd was, maar gek genoeg mochten wij gewoon door fietsen. Bij een volgend dorpje was het hetzelfde. Maar vlak daarna snapten we wat er aan de hand was: er werden drie enorme buizen getransporteerd. Er zat steeds een man op de buis om de bedrading omhoog te houden, zodat er niets stuk zou gaan en de vrachtwagens reden zeer langzaam met grote afstand tussen elk. Wij konden er langs fietsen, net als de scootertjes, maar voor auto’s was dat niet mogelijk. Heerlijk, want nu hadden wij geruime tijd de weg voor ons alleen.

Eind van de middag arriveerden we in Guiding, waar we een slaapplaats moesten zoeken. Dat was gauw gebeurd, want de politie wees ons de weg. Het hotel deed helemaal niet moeilijk, we waren erg welkom. Op mijn vraag of ze een goedkopere kamer hadden, kregen we meer korting. Het bleek misschien wel de mooiste hotelkamer tot nu toe, voor slechts 16,50 euro. De kamer had helaas geen ramen, maar wel een heerlijke stortdouche. Guiding bleek een gezellig dorp te zijn. We wandelen in het nog steeds aangename weer, zo’n 18 graden, langs de rivier en winkeltjes.

Omdat we vermoedelijk een lange dag voor de boeg hadden, stonden we vroeg op. Het zou niet alleen qua afstand een lange dag worden (115 km), maar ook het aantal hoogtemeters bleek fors: zo’n 1600 meter. Ik moet zeggen dat we ons in de huidige provincie, Guizhou, behoorlijk thuis lijken te voelen. De mensen zijn veel vriendelijker en we fietsen weer echt in de natuur met mooie rijstvelden, rivieren en prachtige vergezichten met al die bergtoppen.

Tijdens onze eerste stop bij een soort dokterspost, kwam de hele familie naar buiten. Helaas konden we geen praatje maken, maar het was duidelijk dat ze het leuk vonden dat we er waren.

Halverwege de middag hadden we opeens een fikse afdaling van ruim 300 meter. Ik kreeg pijn in mijn buik van het idee dat we zo’n zelfde hoogte weer omhoog moesten, want ik was al zo moe en had last van de spieren in mijn benen van al het klimmen. Maar gelukkig bleven we daarna ongeveer op gelijke hoogte en kwamen uiteindelijk rond half zes in Kaili aan. Het was nog een behoorlijk stuk naar onze host, maar dankzij haar goede aanwijzingen hadden we haar zo gevonden.

We konden even bijkomen van de zware dag en genieten van een warme douche. ’s Avonds nam Sonja ons mee naar een van haar favoriete toko’s. De familie die het restaurantje runt was helemaal van slag: met z’n drieen bestelden we vier gerechten, want Frank en ik hadden zo’n honger. De gebakken rijst met groenten was iets pittig, maar smaakte erg goed. De noedelsoep was, zoals gewoonlijk, lekker. Toen we buiten kwamen, bleek het te regenen. We wandelden wat door het centrum van Kaili, een leuk stadje met vriendelijke mensen. Helaas bleek de grootste supermarkt om 21u al dicht, dus kochten we brood voor het ontbijt bij de buurtbakker.

We stonden heerlijk uitgerust op en bezochten na een omweg het Dage-park met z’n pagode op de top van de heuvel. Omdat wij het park niet direct konden vinden, vroegen we de weg. Het drietal gebaarde ons hen te volgen en zij gingen ons voor over trapjes omhoog naar de ingang van het park. Wat ontzettend aardig!

Er waren veel oude mannetjes met hun kooien met vogeltjes, die vrolijk kwetterden. We wandelden door oude straatjes en langs kleine winkeltjes naar beneden en bezochten het Minderhedenmuseum.

Ik vond het zeer interessant om te lezen over de dertig verschillende minderheden in China en hoe de verschillende dorpjes,  klederdrachten, gewoonten, e.d.zich hebben ontwikkeld.

’s Avonds kwam Sonja’s collega Shri terug van zijn vakantie en hij nam ons mee naar een andere toko, waar hij verschillende gerechten bestelde: aubergine, omelet met bosui, tofu met groenten en gebakken aardappel met prei. We worden steeds handiger in het eten met stokjes, dus de rijst belandde ook echt in onze mond in plaats van op tafel.

De volgende ochtend bleek Frank behoorlijk last te hebben van zijn keel en voelde hij zich niet lekker. We besloten nog een dag in Kaili te blijven, zodat hij genoeg energie heeft om over twee dagen een dag van 130 km met wat klimmen te fietsen. We bezochten de zondagsmarkt en lunchten met Sonja en Shri. Shri bestelde voor ons gerechten zonder pittige kruiden, maar het leek erop dat ik juist meer kruiden had gekregen, zo pittig was het. De mevrouw deed er wat meer rijst doorheen, zodat het goed eetbaar en lekker was. De rest van de dag rustten we.