Ni hao

We hadden veel tijd gewonnen door de nieuwe weg, maar hebben deze vervolgens weer verloren door grensformaliteiten. Ik heb nog het idee om Kashgar te halen, maar Angela ziet het (terecht) niet zitten. We gaan het stadje net na de grens in en vinden vrij snel een prima hotel. Helaas kunnen we niet met dollars betalen. We hadden al een pinautomaat geprobeerd, maar deze had geen trek in onze ING-pas. Een andere bank was gelukkig niet zo kieskeurig, zodat we over voldoende yuan beschikten.

Op de prijslijst van het hotel staat 128 yuan, maar ik moet 300 betalen. Dit maakt de receptioniste duidelijk met een rekenmachine met geluidjes. Ik ga natuurlijk niet ruim twee keer zoveel betalen! Gelukkig wordt via Google Translate duidelijk dat de rest van het bedrag borg is.

Een simkaart kopen blijkt een hele uitdaging. Allereerst zijn alle troittoirs van badkamertegels gemaakt, welke spek en spek glad zijn geworden door de sneeuw. Daarnaast snapt niemand wat we willen. Geregeld worden we aangekeken alsof we Chinees lullen… (misschien niet de handigste uitdrukking hier…) Uiteindelijk komen we toevallig de waarschijnlijk enige in deze plaats Engelssprekende jongen tegen die ons aan een simkaart helpt. De waspoeder, die we bij de simkaart cadeau krijgen (raar maar waar), geven we als bedankje aan hem mee. We bezoeken vervolgens voor het eerst een Chinese supermarkt, maar eten uiteindelijk onze Kirgizische noodles. Wel met Chinees bier en als toetje eten we de met kerst gekregen chocolaatjes. We hebben tenslotte iets te vieren!

De volgende dag blijkt behoorlijk tegen te vallen. We moeten toch nog klimmen en komen bezweet aan op de top. Bezweet afdalen blijkt geen pretje bij deze koude. De binnenschoenen zijn nat en beginnen te bevriezen. We kiezen ervoor om onze lederen sloffen als binnenschoen te gebruiken. Het is afzien, maar gelukkig wordt het naarmate we lager komen ietsjepietsje warmer. De omgeving wordt saaier, de bergen verdwijnen en de eerste tekenen van de woestijn beginnen we te zien. Helaas verzegeld van enkele verschrikkelijk lelijke fabrieken.

Wanneer we in de buurt van Kashgar komen, zijn de wegen deels nog wit. Er rijden veel elektrische scootertjes, wat een bijzondere ervaring is. Je hoort ze namelijk compleet niet aankomen en ze gaan af en toe behoorlijk hard. Wat fijn is dat er in de stad steeds fietspaden zijn. Nu gebruiken we ze niet direct, omdat ze besneeuwd zijn, maar het is een goed vooruitzicht.

Het hostel waar we van plan waren heen te gaan, lag in een erg armoedige wijk en leek gesloten. Ik ben toch even binnen wezen kijken en het zag er best aardig uit. Een klein jongetje probeerde mij te helpen, maar we begrepen elkaar niet. Na een kwartier was zijn moeder nog steeds niet komen helpen en besloot ik het pand maar weer te verlaten.

We vonden een goede slaapplaats in hotel Eden. Voor het eerst in ons leven werden onze fietstassen op een bagagewagen naar onze kamer gebracht.

De kamer was prima en we hadden een heerlijke stortdouche. ’s Avonds tracteerde Angela op onze eerste Chinese maaltijd, we hadden onze aankomst in China namelijk nog niet gevierd. Onverwachts bleek mijn eten erg pikant en zaten er in Angela’s eten vijf garnalen verstopt. Bijzonder was dat we standaard heet water bij het eten kregen.

In Kashgar geldt weer: niemand spreekt Engels. Verder blijken de Chinezen eigenlijk wel mee te vallen. Ze spugen amper. Wel staren ze ons geregeld aan, maar als we terug staren houdt het meestal snel op. We lopen heerlijk door de stad en bekijken het een en ander. Veel oude gebouwen worden helaas gesloopt en vervangen door nieuwbouw. Doordat we al veel op onze reis gezien hebben valt de moskee een beetje tegen.

’s Middags bezochten we een soort Bijenkorf van zo’n acht of negen verdiepingen hoog. Op de bovenste verdieping waren eetgelegenheden. Een vriendelijke jonge vrouw hielp ons (nog iemand die Engels sprak!). We genoten samen van een enorme bak nood les met groente, ham, beef en kippenpootje.

De tweede ochtend in het hotel willen we om 10.15u ontbijten. Het blijkt compleet vol te zitten, dus komen we een half uur later terug. Nu blijkt al het brood op te zijn en zijn er alleen nog Chinese specialiteiten over (die wij normaal in Nederland alleen ’s avonds zouden eten). De medewerkers maken met gebaren duidelijk dat we pech hebben. Bovendien is het ontbijt gratis en kunnen we er geen verwachtingen aan ontlenen. Wij zijn van mening dat het ontbijt in de kamerprijs is verrekend en Angela gaat verhaal halen bij de receptie. In haar beste Chinees krijgt ze uiteindelijk voor elkaar dat we toch nog wat brood en vier eieren krijgen.

De bazaar is groot en heeft toch weer een andere uitstraling dan de anderen die we bezocht hebben.

Op de derde ochtend zijn we als eerste bij het ontbijt. We fietsen vandaag naar Artux, 42 km verder en hopen eerst nog naar de Sunday Livestock Market te gaan. Deze dierenmarkt is de highlight van Kashgar, maar we vragen het aan tien Chinezen en niemand weet waar hij is. Ik heb echter wel ongeveer een idee waar hij zou moeten zijn en als we in de buurt allemaal auto’s met vee zien, besluiten we deze te volgen. We vinden de markt en zien kamelen, schapen, paarden en koeien verhandeld worden. Een bijzonder gezicht.

Omdat we vroeg zijn is het helaas nog vrij rustig qua dieren, maar kunnen we er wel makkelijk met onze fietsen tussendoor komen. We rijden uiteindelijk vrij snel naar Artux en zoeken een hotel. We worden voor het eerst geconfronteerd met een hotel dat geen toeristen accepteert. Ons hotel doet dat wel, maar blijkt duur te zijn.

Uiteindelijk krijgen we door een misverstand (299Y gelezen als 211Y) de kamer voor 260Y, maar later op de middag besluit een collega dat we dan geen ontbijt meer hebben. Het kost ons veel moeite (Google Translate en een Chinees die een beetje Engels spreekt) om deze vervolgens weer wel te krijgen. Wel eten we in een lokaal eettentje heerlijke lachman (nood les meer groente en vlees).

Wat een ellende. Sinds we China bereikt hebben zijn we beiden een beetje in mineur. Angela is sowieso niet zo fit en bovendien is een leegte ontstaan doordat ons doel bereikt is. We gaan echter gewoon fietsen, want we hebben geen alternatief.