Naar Kirgizië
Onze laatste ochtend in Oezbekistan besluiten we uit te slapen. Als we de verkeersborden mogen geloven, is Osh maar 20 km verder dan Andijon. Osh is alleen via Andijon te bereiken en de afstanden die we op de borden zagen waren 90 respectievelijk 70. Als second opinion raadpleeg ik wel even mijn GPS en deze geeft aan dat we nog 50 km te fietsen hebben. Omdat ik toch meer op mijn GPS vertrouw dan op de Oezbeekse ‘ANWB’ en we ook nog iets van het Andijon willen zien, vertrekken we om 11.00u. Met een goed gevulde maag (het beste ontbijt tot nu toe) vertrekken we in de stromende regen. De 10 km sightseeing door Andijon is dan ook erg troosteloos.
We besteden onze laatste Oezbeekse som aan brood en cola (die ik met een zielig gezicht voor 3200 som i.p.v. 4000 som krijg).
De route is goed te doen. Osh ligt 500m hoger dan Andijon, maar dit hoogteverschil is amper te merken op de 50km die ze van elkaar afliggen. De regen stopt vrij snel, maar het blijft wel waterkoud.
Om 15.30u komen we bij de grens aan. Nadat een militair onze paspoorten heeft gezien, mogen we naar de douane. We vragen een militair waar we heen moeten en hij wijst ons de voetgangers grenspost. Wij duwen onze fietsen naar binnen, maar worden weer naar buiten gestuurd. Bij de grenspost voor de auto’s worden we weer teruggestuurd naar de voetgangers post. We laten onze fietsen nu maar buiten staan. We moeten weer op een immigratieformulier invullen hoeveel geld en dergelijke we bij ons hebben. De douanier geeft aan dat we de eerder bij binnenkomst van het land ingevulde gegevens mogen overnemen. Dit doen wij grotendeels, we verminderen echter onze hoeveelheid dollars (in werkelijkheid hebben we intussen meer, maar dat schijnt weer niet te mogen en een boete op te kunnen leveren). Nu moeten de douaniers aan de slag. Alhoewel eentje, hij moest onze gegevens invoeren in de computer. Dit blijkt een tijd te duren en de andere twee kijken, soms lachend, mee. Ik krijg nog even het idee om met mijn voet het stekkerblok onder de tafel uit te zetten, maar kan me beheersen. Het tweede paspoort gaat iets sneller en vervolgens moeten de fietsen opeens wel naar binnen. De tassen moeten door de scanner en vervolgens moeten er twee open. Ze blijven erg lang naar de plastic-lijm kijken, maar deze mag vervolgens weer mee. Dan willen ze ook nog even op mijn telefoon kijken en naar de foto’s op mijn camera. Omdat ik geen zin in gezeik heb, blader ik zonder schermpje eerst door naar de eerste foto’s. Ze bekijken zo foto’s van Turkije en Iran. Na dik 50 foto’s houden ze het voor gezien en mogen we door naar de Kirgizische grens. Deze blijkt een stuk makkelijker. We schrikken nog even als hij om een visum vraagt, maar hij zet vervolgens een stempel (visum on arrival) in ons paspoort. Hij grapt nog even of ik een of twee vrouwen heb en vervolgens mogen we Kirgizië in. We lopen terug om onze fietsen te pakken en fietsen ons 13e land binnen.
Geen geldwisselaars dit keer, heerlijk. We hebben een gevoel van vrijheid: geen registraties, gewoon geld pinnen en zo lang kunnen blijven als we willen. En niet te vergeten er is eindelijk weer verscheidenheid in auto’s. We zien Opels, Volkswagens, Mercedessen en zelfs een Hummer.
We hebben met onze host (Becca) in een restaurant om 18.30u afgesproken. Wij vragen de weg aan verschillende voorbijgangers. Vlak bij het restaurant probeer ik te pinnen. Bij elke toets die ik indruk voel ik een schok. Vervolgens krijg ik ook geen geld. We zullen dus wat van onze host moeten lenen. Bij het restaurant moeten we onze fietsen door het raam in de gaten houden. We maken ons op om anderhalf uur te wachten, maar dan is onze host er opeens al. Er blijkt een uur tijdverschil te zijn met Oezbekistan…. Becca regelt, als vaste klant, dat onze fietsen achter het hek mogen, waarna we een goede maaltijd hebben.
Na het eten lopen we naar haar woning en ontmoeten we haar huisgenoot Jonas. We voelen ons direct thuis en zullen onze rust nemen voordat we naar China zullen vertrekken.
Jullie raken aardig ervaren bij de grensovergangen en sowieso fijn dat de grens passeren hier prettig verliep.