Hebben we genoeg spaken tot Tashkent?

In de laatste nacht in Samarqand ontwaakte een storm. En wij hadden daar profijt van: met de wind in de rug vlogen we richting Tashkent. Hoezee: wij hoefden de berg naar Tashkent niet op, maar sloegen af richting Jizzax. Deze route was erg mooi zo langs het water.

Vanzelfsprekend brak er op dat moment weer een spaak – we hadden immers al twee dagen zonder spaakbreuk gefietst. Het bleek dat de spaken die Frank gratis van de fietsenmaker uit Gijduvon had gekregen, toch de verkeerde maat hadden, dus zette hij de een na laatste originele reservespaak erin.

Daarna fietsten we rap door. Eigenlijk wilden we verder, want het was nog vroeg in de middag, maar de donkere wolken en de mooie kamer in het nieuwe hotel dat we vonden lieten ons in Jizzax blijven.

We waren ’s morgens verrast door een besneeuwd landschap. In de kou vertrokken we op weg naar… -we wisten niet waarnaartoe. Wat een prachtig gezicht die sneeuw op de akkers en velden!

Maar we moesten nog even goed opletten want als we niet de juiste afslag naar rechts hadden, zaten we in Kazachstan, zo dicht fietsten we langs de grens.

In Chinoz weigerden we 70.000 som te betalen voor een eenvoudige kamer zonder registratie en ontbijt. In het stadje vroegen we een jongen of hij een slaapplaats wist. Hij ging een huis in en kwam even later terug met zijn vader. Of we bij hen wilden komen logeren. Natuurlijk wilden we dat. We hadden het niet beter kunnen treffen, wat een lief gezin. We kregen eten en warme dekens. Toen we bijgekomen waren, werden we uitgenodigd om mee te gaan naar de 41e verjaardag van de broer van de vrouw. We kleedden ons snel om. In het huis van de broer was een grote tafel gedekt (let wel: in Uzbekistan zitten mensen op de grond aan tafel) met allerlei lekkers. Opa en oma waren er, een zus van op, ons gastgezin en nog een jongere broer met zijn vrouw. We dronken thee en kersensap (uit eigen tuin). Wij werden als speciale gasten helemaal volgestopt met brood, aardappelsalade, een soort worstenbroodjes, kool met paardenvlees mengsel, plov, fruit en taart. Het was een bijzonder gezellige avond.

Rond half negen waren we terug in het huis waar we logeerden. Tot onze verbazing stond opeens een nichtje van de man op de stoep (eerder die avond had ze telefonisch als tolk gefungeerd). Ze geeft Engelse lessen had haar klasje van die avond meegenomen: de kinderen wilden zo graag Engels met ons spreken… Afijn, de camera’s van de mobieltjes gingen aan en alles wat we zeiden of deden werd opgenomen of gefotografeerd. En denk maar niet dat de kinders dat eerst even aan ons vroegen, hoor.

Na een tijdje had ik er genoeg van en gaf aan dat ik naar bed wilde. Heel schattig kregen we van de docent snoepjes en een of andere doek cadeau. We maakten nog een groepsfoto en toen ging het gezelschap weer huiswaarts. Wat was dit weer een bijzondere dag.

De volgende dag ontbeten we met de man (de vrouw en haar zoon waren ’s nachts al vertrokken voor hun zaak in Tashkent). Wij vertrokken in de vrieskou ook op weg naar Tashkent. We kregen nog brood en fruit mee. De heuvels leken bergen, maar ja die 150 km van de dag ervoor zaten nog in onze knieën.

We waren rond de middag in Tashkent. Om13u hadden we afgesproken op het Nederlandse consulaat. Het was even zoeken, vooral nadat oom agent ons de verkeerde kant op had gestuurd, maar uiteindelijk konden we mijn nieuwe velg in ontvangst nemen. Wat zag ‘ie er mooi uit! Gelukkig hoefden we de 120 USD invoerrechten toch niet te betalen, de administratie van het consulaat had een foutje gemaakt. Nou dat vonden wij helemaal niet erg.

In het B&B in Tashkent ontmoetten we de Taiwanees en de Australische die we in Samarqand hadden ontmoet en de Tsjech die we bij de Turkmeense ambassade in Teheran hadden ontmoet. We hadden het erg gezellig met elkaar.

De volgende dag was een koude, druilige herfstdag. In de ochtend gingen we langs bij een Australisch fietsstel dat ons de dag ervoor in de supermarkt had aangesproken. Omdat zij binnenkort terug gingen naar huis, kregen wij nog allerlei handige spulletjes mee. ’s Middags bekeken wij nog het ‘circus’ en de Khast Imom (religieuze centrum).

Op de bazaar wisselden we nog wat dollars. De eerste wisselaar probeerde ons een loer te draaien door bizar kleine stapeltjes som te pakken. Wij waren echter zeer alert en gingen er meteen vandoor. Wisselaar twee moest een eeuwigheid op zijn dollars wachten, omdat wij eerst de 420000 som wilden natellen (in Samarqand hadden ze ons probeerden op te lichten door stapeltjes van 88 i.p.v. 100 biljetten te geven). Omdat de wisselaars hier erg op hun hoede waren voor de politie, werden wij een soort cafeetje in geduwd en konden we daar in alle rust tellen. Gelukkig, het klopte.

In de B&B spaakte Frank mijn wiel. Knap, hoor. Ik maakte onze fietsen schoon.

De volgende dag bleek er nog wel een vreemde bult in mijn band te zitten, maar die verdween toen we de band leeg lieten lopen en opnieuw oppompten. We verlieten Tashkent en gingen op weg naar de Fergana vallei. Gelukkig hadden we genoeg spaken, maar ik ben superblij met mijn ‘ eigen’, gewone velg. Nu kan ik weer lekker fietsen.