The golden road to Samarqand

James Elroy Flecker

We travel not for trafficking alone;
By hotter winds our fiery hearts are fanned:
For lust of knowing what should not be known
We make the Golden Journey to Samarkand.

Ja, ja, we gaan onderweg naar Samarqand. De highlight van de zijderoute. De ‘gouden’ route zou wel weer eens opnieuw geasfalteerd mogen worden, maar het weer is goed, dus we klagen niet. De avond ervoor had ik nog even op couchsurfing gekeken en iemand (Guzel) gevonden bij wie we misschien wel konden overnachten. In de middag had ik nog geen reactie per mail of sms gekregen, maar op Linkedin had ik gezien dat ze, o toeval, bij het Silk Road Palace hotel werkt. Angela belt naar het hotel en vraagt naar onze host. We worden doorverbonden (naar haar mobiel blijkt later, want ze is vrij die dag) en zijn welkom bij haar en haar ouders.

Guzel en haar vriend geven ons een rondleiding by night in Navoiy. Er is bijna geen straatverlichting, dus echt veel zien we niet. Maar het is gezellig en we eten heerlijk kebab. De terugweg gaan we met zijn vieren in een Matiz-taxi.

De volgende ochtend regent het en we mogen nog een dag blijven. Ik twijfel, maar Angela wil zo graag, dat ik overstag ga. We kunnen heerlijk rusten en de site updaten. Guzel moet werken (om de dag van 9 tot 21; twee weken vakantie per jaar), maar haar moeder maakt de lekkerste plov voor lunch. De onderbuurvrouw is er ook en we slaan met zijn vieren (nou ja, eigenlijk met z’n drieën want Angela houdt het na een half glaasje voor gezien) een half liter wodka achterover.

De dames nodigen ons uit voor een ‘excursie’. We krijgen dezelfde rondleiding als de avond ervoor, maar dan bij daglicht en met twee oude dametjes. Geweldig. We lachen ons rot.

Wanneer het weer begint te regenen nemen we een taxi terug naar huis. We maken samen weer een heerlijke appeltaart, bekijken foto’s en wachten tot Guzel thuiskomt.

De volgende dag is Angela niet helemaal lekker (het Stan-virus). Het is echter mooi weer dus we willen toch een stuk fietsen. We nemen afscheid van Guzel, haar familie en vriend.

De wind blijkt tegen te zitten en na dik 85 km houden we het voor gezien en zoeken een hotel. Dit blijkt niet zo eenvoudig. Ook hier weer geen geregistreerde hotels. Met telefonische hulp van Guzel mogen we uiteindelijk in een lokaal guesthouse slapen. De vliegen bij de entree komen ons tegemoet, maar onze kamer is schoon en er is een goed bed en een hete douche. We eten wat op de kamer en pakken een hoop nachtrust. Ondanks dat we intussen allebei niet helemaal lekker zijn, willen we namelijk morgen wel Samarqand bereiken.

De volgende ochtend hebben we wind mee, maar het mooie heuvellandschap remt ons af. Wanneer de heuvels minder worden, begint het te regenen en we komen dan ook zeiknat aan in Samarqand.

We nemen ons voor om nu scherper af te dingen (dan in Bukhara) op de kamerprijs en uiteindelijk hebben we voor 20 dollar een goede kamer op honderd meter van het toeristische centrum.

Epiloog: zo ‘goud’ was de route voor ons nou ook weer niet. We hadden veel tegenwind, veel heuvels, veel kuilen, veel regen, een gebroken spaak en beiden intussen aan de scheiterij. Maar we hebben het (weer) gehaald!