(Richting) Bukhara

Het eerste stuk op Oezbeekse bodem is vrij kaal. We zoeken een plek voor de nacht. Aan de rechterkant van de weg zijn zat mooie plekken, alleen zit er eerst ruim vijf meter water tussen.

Er is op een gegeven moment wel een bruggetje, maar daar zijn mensen. We fietsen vervolgens bewoond gebied binnen, waardoor we een kampeerplek kunnen vergeten. Een man op een fiets biedt hulp. Met handgebaren en een beetje Tsjechisch van Angela begrijpen we dat hij een slaapplek weet. Het blijkt een bedrijfspand in aanbouw te zijn. Alleen de opzichter is het niet met hem eens, zodat we doorfietsen naar een guesthouse. Deze wil eigenlijk geen toeristen, maar als wij aangeven geen registratie nodig te hebben zijn we welkom. De ondertussen aangekomen agent vindt het blijkbaar ook geen probleem, al bestudeert hij wel vijf minuten lang onze paspoorten. We hebben nog geen Oezbeeks geld, maar een biljet van10€ en $5 vindt de eigenaar goed. We hebben in onze kamer vijf bedden die handig zijn om onze spullen te drogen. De vloer is bekleed met kleden, waar wij bijna een kilo zand in achterlaten. Het toilet is buiten en de gedeelde douche mengt het koude en hete water niet, maar geeft beide om en om. Maar na vijf dagen geen douche hoor je ons niet klagen.

De volgende dag naar Bukhara gaat vlot. We komen eind van de middag aan en ontmoeten daar de fietser uit Letland die we bij onze laatste nacht in Iran hebben ontmoet. Na vijf weken hebben we eindelijk weer ons eerste biertje.

Bukara is heerlijk compact. Normaal gesproken zouden we aan een dag genoeg gehad hebben, maar het regelen van een nieuwe velg voor Angela neemt zijn tijd in beslag. Postnl: nee een velg opsturen is te groot; het pakketje zou 60 bij 60 bij 20cm worden en de maximale afmetingen mogen 50 bij 50 bij 100cm zijn. Uiteindelijk gaat hij dan maar dwars in een doos met laatstgenoemde afmetingen.

Zo erg is die extra dag trouwens niet: we genieten heerlijk van zomerse temperaturen. De meeste gebouwen bekijken we vanaf de buitenkant. De Ark gaan we naar binnen. We schrikken van de toegangsprijs en mogen op initiatief van de mevrouw voor de studentenprijs naar binnen. We krijgen nog een uitgebreid verhaal in het Duits, echter daarna wil deze man ons voor een ‘klein’ bedrag rondleiden, waarvoor wij bedanken.

De bazaar is een leuke ervaring. Niet alleen voor ons maar ook voor de kooplui. We lopen rond en ze willen steeds weten waar we vandaan komen. Bij de notenafdeling mogen we van alles proeven en uiteindelijk kopen we ook de nodige lekkernijen.

Na twee heerlijke en zonnige dagen fietsen we uitgerust door richting Samarqand en Angela’s nieuwe velg uit Nederland.