Mashhad
In Mashhad aangekomen hadden we nog niets van de host gehoord met wie de dag ervoor hadden afgesproken dat hij ons zou laten weten of we konden komen logeren. We belden met Aghigh dat we toch graag van hun aanbod gebruik wilde maken en bij hen wilden komen logeren. Vlak daarna belde echter Mobin, de eerste host, dus vond ik het wel zo eerlijk dan maar naar hem te gaan. Alles goed en wel. Mobin fietste ons voor naar zijn appartement. Het was al donker en de beloofde 7 km werden er zo’n 13. Na zo’n 140 km konden we ook niet echt meer genieten van de tegenwind. We kwamen bij het appartement: een kille ruimte waar Mobin blijkbaar zelf niet echt woonde. We konden we in een kamertje slapen, maar er was verder niets. Hij zou wat boodschappen voor ons doen als we zeiden wat we nodig hadden. Dit was echter niet echt ons idee van bij een host logeren. Ook al was het wat onaardig we zeiden dat we liever naar onze andere host gingen. Frank belde met Aghigh en we waren gelukkig meer dan welkom. Mobin en zijn fietsmaatje reden ons rap voor naar het huis van de familie van Aghigh. Ze dronken nog wat thee met ons en daarna namen we afscheid.
We werden warm onthaald. Er werd van allerlei lekkers voor ons neergezet en de vrienden die we ’s middags ontmoet hadden kwamen ook langs. We aten met elkaar. Aghigs zus en haar man waren er ook. Omdat we enkele dagen bleven, konden we de volgende dag heerlijk uitslapen. Mansool, Aghighs vader, deed me voor hoe ik onze kleren met een soort doe-het-zelfwasmachine kon wassen. Het is een soort centrifuge waar je water en sop in doet. Dan druk je op het knopje en gaat de boel draaien. Als het lang genoeg geduurd heeft, laat je het water weglopen. Ietwat onhandig, maar functioneel. Ze vonden dat de gewone wasmachine te lang duurde, dus dan pas je je aan.
Mansool bracht ons naar de Holy Shrine, het belangrijkste complex van moskeeën en binnenplaatsen in Mashhad.
Vanzelfsprekend werden we meteen als toerist herkend en werden we door een mannetje meegenomen. We moesten wachten -ons werd natuurlijk niet verteld waarop- en na een tijdje kwamen er twee meiden naar ons toe. Zij waren onze gids. Op zich fijn, want dan kom je meer te weten over de achtergronden van het complex, maar ook jammer want nu konden we de tombe van imam Reza niet bekijken, dat is officieel niet toegestaan voor niet-moslims. Voordat we naar binnen gingen moesten we onze camera’s bij een hokje afgeven. Ik had de mijne in de rugzak onder de geleende bloemetjes chador laten zitten, maar die werd ontdekt en moest alsnog ingeleverd worden. Van onze gids kreeg ik ook een toeristenchador, ze was verheugd dat ik al een chador droeg, maar we moesten dat andere ding ook aannemen. We hebben hem later als poetsdoek voor de fiets gebruikt :-(.
Omdat ik al enige tijd last had van mijn achterrem, had Frank de dag ervoor een stuk op mijn fiets gefietst. Hij was geschrokken, want dit was niet goed. Na contact met de fietsenwinkel thuis controleerden we de velg: er bleek een scheur van enkele centimeters in te zitten die het gehaper bij het remmen veroorzaakte. Het was niet verantwoord met deze velg verder te rijden (nou ja, dat weet je nooit zeker, maar we wilden niet opeens met een gesprongen velg komen te staan). We belden met Mobin, de andere host die een fietsenwinkel heeft en ’s avonds konden we langs komen. Hij zou een stevige velg zoeken waar hij Angela’s Rohloffnaaf in zou spaken. Hij had ook spaken van dezelfde grote als de onze. De volgende dag zou het wiel klaar zijn.
We bezochten na het bezoek aan de fietsenwinkel met Mansool en zijn andere dochter, Hengameh, het Koosangipark. We beklommen de ‘stenen’ berg en genoten van een prachtig uitzicht over Mashhad. Mansools hobby, berg beklimmen, kwam hier ook duidelijk naar voren: hij nam steeds de moeilijkste route omhoog.
De volgende dag reed Mansool ons naar een grote supermarkt, zodat we inkopen konden doen voor de dagen erna. Daarna liet hij ons Golestan zien, een pittoresk dorpje even buiten Mashhad. Thuis bakten wij als bedankje weer een appeltaart, waar de hele familie erg van genoot.
’s Avonds konden we het wiel ophalen: voor ongeveer dertig euro had ik nu een mooie, witte velg. Hij leek sterk genoeg. Mansool had kebab gehaald en thuis aten we met een jeugdvriend van hem die in Nederland gewoond heeft. Frank zette het wiel in mijn fiets en na een paar gezellige dagen bij een fantastische familie vertrekken we de volgende dag richting de grens.
De chador van Angela kleurt heel goed op de foto.
Fijn dat er weer een hoop foto’s in het verhaal zitten.
Dear Angela and frank
It was our pleasure to meet you and miss you so much. it was so great to be with you a few days. we wish you a very momentous trip and pleasant voyage. take a good care of your self, we are waiting to see you soon in mashhad again.
regards
Hengameh & Morteza