Veni vidi visa (deel 2)
Zoals we al eerder geschreven hadden kwamen we er op maandag (4 nov) in Shiraz achter dat het Chinese visum misschien wel het grootste probleem zou kunnen worden. ’s Nachts op internet gevonden dat er in oktober twee Braziliaanse fietsers waren die een 90 dagen visum in Tehran hadden weten te bemachtigen. Dat willen wij ook, dus bellen we de volgende dag de Chinese ambassade. Zij informeren ons over de benodigde papieren en geven aan waarschijnlijk binnen een dag het visum te kunnen geven. Een belangrijke vereiste is echter een letter of recommendation van de Nederlandse ambassade in Tehran.
De volgende dag proberen we de Nederlandse ambassade te vinden, maar deze is ook niet meer op de plek, waar de Lonely Planet aangeeft. Uiteindelijk vinden we hem wel, maar is hij dan gesloten. Via via kunnen we uiteindelijk een uitnodiging bemachtigen vanuit China, die we woensdagnacht per mail zullen ontvangen. Hopelijk accepteren ze die ook.
De volgende dag zoeken wij alvast de Chinese ambassade op (hij is namelijk op woensdag gesloten). Dit blijkt tot nu toe de grootste te zijn en de portier vertelt nog een keer wat de benodigdheden zijn. We vragen voor de zekerheid nog even of het inderdaad in één dag mogelijk is. Hij geeft aan dat als we er vroeg zijn, dit waarschijnlijk wel moet lukken. De middag gebruiken we om de formulieren in te vullen en de benodigde reserveringen te maken.
Donderdag 7 november: vandaag moet het gebeuren. We staan om kwart voor zes op en hebben inderdaad de uitnodiging in ons postvak. Er staat helaas een verkeerde datum op, maar na een telefoontje is dat snel opgelost. We printen hem uit en gaan voor de zoveelste keer naar de ambassadewijk in Tehran. We zijn er om 8.30u en kunnen om 8.45u naar binnen. Het is bijzonder te zien dat ze hier gewoon twee balies voor de aanvraag hebben (en een voor de afgifte). We blijken toch een letter of recommendation nodig te hebben en bovendien gaat het vijf dagen duren. We kijken elkaar teleurgesteld aan en twijfelen of we ons geluk toch niet in Tashkent of Bishkek zullen gaan beproeven. Echter een uitzonderlijk 90 dagen visum lijkt binnen handbereik. We herberekenen onze route en zien een mogelijkheid om alvast te fietsen en vervolgens het visum later op te halen. Nu alleen nog het probleem van de letter of recommendation oplossen.
We gaan naar de Nederlandse ambassade en worden hartelijk ontvangen door de receptionist die regelt dat we naar binnen mogen. Na een tijdje wachten zijn we aan de beurt, maar mogen niet naar de balie. We moeten namelijk iets later naar een apart kamertje. Ook hier proberen we het eerst in het Nederlands, maar helaas moeten we zelfs hier Engels spreken. We proberen de benodigde brief te krijgen, maar het blijkt dat de Nederlandse ambassade deze niet uitgeeft. Waarom en hoe we er dan aan moeten komen, blijft ons een raadsel. De mevrouw laat nog wel even zien dat deze informatie (het niet verstrekken van hulp voor omringende landen) ook op de website staat. We voelen ons voor het eerst in de kou staan bij een ambassade en dan zelfs nog bij de Nederlandse.
We gaan terug naar de Chinese ambassade en doe ons verhaal. Ze blijken welwillend en willen alleen nog verifiëren dat de uitnodiging echt is. Ze bellen het nummer van de uitnodiging, maar er wordt niet opgenomen. Wij proberen het zelf iets later en nu werkt het wel. De uitnodiging moet gefaxt worden. We wachten een half uur, er is geen fax ontvangen, maar opeens komt er handtekening op de uitnodiging en mogen we de aanvraag doen. We kunnen hem ook opeens binnen drie dagen krijgen. De medewerkster vraagt zelfs nog of we niet willen proberen 180 dagen te krijgen. We gaan hier vanzelfsprekend mee akkoord. We leveren onze paspoorten in en ontvangen een bewijsje van onze aanvraag. Nu nog even naar de bank om twee keer 70 dollar over te maken en dan wachten tot zondag.
Op zondag haal ik het visum op (vanuit Semnan). Er blijkt iets mis met de betaling, maar dit wordt snel opgelost door een meneer van een visumbureautje. Het is een 90 dagen visum geworden (180 dagen was misschien ook wel te veel gevraagd). Later horen spreken we andere mensen die eigenlijk nog niet weten hoe aan het visum te komen. Voor ons geen vraagstuk meer, wij hebben hem!
Visumperikelen met een mooi happy end.
Fijn dat jullie het hoofddoel: China echt binnen mogen.