Man in black en onze eigen Iraanse Zorro
In Semnan waren we gisteren staande gehouden door een agent. Hij was compleet in zwart gekleed en identificeerde zich nadat ik daarom vroeg. Intussen was onze host ook gearriveerd. Meneer agent vroeg om onze paspoorten, maar deze lagen op de Chinese ambassade. We lieten het bewijsje van de ambassade zien en daarna ook onze kleuren kopieën die hij, tot groot ongenoegen van Angela, opvouwde en weg wilde stoppen. Omdat we graag onze enige kleuren kopieën willen houden, zoeken we snel onze zwart-wit kopieën op en ruilen ze om. Daarna wil hij ook onze map met papieren zien, maar deze trekt Angela snel terug.
Dachten we klaar te zijn, blijkt dat niet zo te zijn. Onze host moet ’s avonds nog langs bij het bureau en vervolgens moeten wij morgen de originele paspoorten laten zien. Wanneer ik onderweg ben naar Tehran blijkt de agent onze host voor de zoveelste keer gebeld te hebben, waar we bleven.
’s Middags wordt er weer gebeld en er wordt afgesproken dat we om 18.00u op het bureau moeten zijn. Onze host uit Garmshar geeft ook aan mee te willen gaan. Hij noemt zichzelf onze Iraanse Zorro en geeft aan ons te willen redden om vervolgens als beloning van de Nederlandse overheid een verblijfsvergunning te kunnen krijgen:-) .
Om 17.45u vraag ik of we niet naar het bureau moeten. Onze host geeft aan dat dit nog wel even kan wachten. Zoals gebruikelijk -voor Iraniers- komen we (onze host uit Semnan, onze host uit Garmshar, Angela en ik) te laat (18.20u) aan. Als we aankomen is alles donker. Onze host gaat voor en we nemen plaats in een donkere wachtkamer. Hier wachten we even en vervolgens gaan we over een binnenplaatsje naar het bureau.
Hier staat weer de compleet in het zwart geklede agent, hij geeft onze hosts een hand. Aan een bureau zit een collega. We gaan met zijn vieren naast elkaar zitten. Op de tafel voor ons staat een schaaltje nootjes. Aan de muur hangt als gebruikelijk een portret van Khomeini en de huidige geestelijk leider. De verwarming in het kamertje rust op een grote steen.
De man in zwart vraagt onze paspoorten en als hij deze heeft, gaat hij achter zijn bureau zitten en controleert schijnbaar onze visa. Vervolgens gebruikt hij een scanner en een printer om onze paspoorten te kopiëren. Alles wordt in het Iraans besproken. Op een gegeven moment maakt hij het gebaar van handboeien. Niet veel later komt er een collega binnen met handboeien en een spuitbus pepperspray. We schrikken, maar gelukkig zijn ze niet voor ons bestemd.
Er volgt nog een korte discussie over couchsurfing, waarna de collega de site opschrijft (misschien dat je vanaf nu kunt couchsurfen bij de politie van Semnan?). Ook geeft de agent aan dat hij zich zorgen maakt over onze route. Hij adviseert ons alleen de hoofdweg te gebruiken. Na afscheid genomen te hebben lopen we weer terug naar de wachtkamer. Hier zit intussen vijf man gebiologeerd naar een schietscène op tv te kijken. Ze schrijven nog een keer onze naam op en we kunnen vervolgens gaan.
Onze Zorro heeft geen actie hoeven te ondernemen gelukkig. We kunnen, nu met paspoort, weer verder reizen.
PS. Helaas geen spannende actiefoto’s bij dit stuk, mocht iemand de inspiratie hebben voor een paar tekeningen houd ik me aanbevolen.
Wat een vaag gedoe! En geen enkele verklaring wat dit allemaal te betekenen had???