Op vakantie in Iran: Esfahan, Yazd, Shiraz en Tehran

Op vakantie in Iran? Na 7000 km hebben we dat wel verdiend en we willen graag meer van het land zien. We doen dit tijdelijk zonder fiets, omdat de afstanden in Iran erg groot zijn (telkens 500 km naar de volgende plek). Ik gebruik ook expres voor het eerst het woord vakantie. Je zou zeggen: je hebt toch een jaar vakantie? Nee, we reizen een jaar, met af en toe rustdagen en nu dus voor het eerst vakantie!!! (Misschien dat ik later nog een keer het verschil precies zal uitleggen…)

Maar onze vakantie begint eigenlijk op 29 oktober wanneer we (na een dag van 140km) bij Hadi (de Iraanse fietser) aankomen in Tehran. Zijn huis zoeken blijkt lastig, maar na heen en weer sms’en vindt hij ons en volgen wij hem naar zijn huis. Wat blijkt: hadden we gewoon de gps gevolgd, dan waren we 10m van zijn woning verwijderd geweest. Hadi woont samen met zijn moeder, vader en zus in een soort maisonnette. Zijn vader is voor een maand aan het werk in het zuiden van Iran. We parkeren onze fietsen in de berging, waar ze dik een week zullen blijven staan.

De eerste vakantiedag moeten we nog even aan de slag voor onze visa (zie los verslag). Hadi werkt tot 16.00u en na deze tijd laat hij ons de bazaar en een moskee zien.

Onze tweede vakantiedag besteedden we ’s ochtends voor het regelen van een vliegticket en het wisselen van geld. De moeder van Hadi helpt ons hierbij en rijdt ons rond in haar Peugeot 206. ’s Middags (Hadi werkt tot 14.00u) begint dan echt onze vakantie. We gaan met Hadi en vrienden op stap. We gaan naar het Golestan paleis, maar deze blijkt een uur eerder dicht dan op de site vermeld. Wel mogen we na tien minuten smeken van onze Iraanse vrienden eventjes de paleistuin in om foto’s te maken. (“We hebben 6500km gefietst om dit kunnen zien :-)).

Na het mislukte bezoek moeten twee vrienden gaan. We halen Hadi’s zus op en gaan vervolgens naar een fastfood restaurant. Nou ja, fastfood, we moeten een half uur op ons eten wachten…. Na ons is er zelfs een rij voor de kassa en voor een tafeltje. Blijkbaar zijn de Iraniërs de kebab af en toe ook beu. Daarna gaan we naar de jungle (zo noemen ze een bos… en het was nog aangeplant ook) en zien we Tehran by night (althans een klein gedeelte).

Op de derde dag gaan we naar Esfahan. We hebben een VIP (very important passengers)-bus. Dit houdt in dat er totaal maar drie stoelen in de breedte zitten (twee naast elkaar en een los) en dat je met je voeten net aan de stoel voor je kan raken. Ook krijgt je een pakje sap, koekjes, cakeje en chocolade.
We waren uitgenodigd door iemand van couchsurfing, maar op de dag zelf blijkt hij niet bereikbaar. Voor ons niet zo vervelend, want een meisje in de bus nodigt ons uit om bij haar te overnachten en gelijk ook de stad te laten zien. We ontmoeten eerst haar moeder en vader en worden weer volgestopt met eten. Ook ontmoeten we twee vogels (beo’s) die ‘Salam’ kunnen zeggen, erg grappig.

Soheila heeft een Kia Pride en rijdt ons naar het centrum. De Kia zou bij ons niet door de APK komen: kilometerteller werkt niet, rechter deur mist een handgreep, verlichting in auto mist bescherming…. Maar ze rijdt als de beste!
Als eerste laat ze ons ’s avonds de bruggen in Esfahan zien.

Helaas stroomt er al een paar jaar geen water meer door de rivier. Dit is slecht voor de bruggen (drogen uit) maar ook jammer voor het gezicht. Ondanks het gebrek aan het water is het zeker de moeite waard. Het is schemer en de bruggen zijn schitterend verlicht. De architect heeft bij het ontwerpen een aantal leuke dingen toegevoegd. Zo kan je elkaar verstaan, zonder hard te hoeven praten, door de akoestiek van het ene naar het andere boogje. Ook zijn er twee leeuwen, waarbij het vanaf een afstand net lijkt of de ogen licht geven. Na de bruggen bekijken we het grootste omsloten plein en eten we lokaal ijs.

’s Avonds gaan we met haar ouders en de gezinnen van haar broer en zus naar een park voor een soort avondpicknick. We rijden erheen, maar komen in ellenlange file terecht. Het park is veel te klein en veel mensen stoppen gewoon langs de weg en gaan daar zitten, veelal met waterpijpen en kampvuurtjes. Wij doen hetzelfde, we gaan op een picknickkleed langs de weg zitten en zien continu auto’s voorbijrijden. De bbq gaat aan en er worden maïskolven geroosterd. We eten de zwartgeblakerde maïs en drinken thee. Vervolgens verandert de bbq in een kampvuur. De temperatuur is ’s avonds behoorlijk gedaald, dus het vuur is wel erg lekker. Mensen om ons heen (dus niet haar familie) lijken wel aangeschoten, er wordt gejoeld, gezongen en gedanst. Wat een bijzondere ervaring is dit weer.

De volgende dag (dag vier) zien we de stad bij daglicht. We bekijken een aantal moskeeën en gaan nogmaals naar het grote plein. We komen de Duitse fietsers van Dogubayazit (TR) nog tegen op de bazaar en we wisselen kort onze ervaringen in Iran uit. Niet veel later moet Soheila naar haar werk. Wij bekijken nog zelfstandig een moskee en nemen daarna een taxi naar het busstation. Ik weet dit keer goed te onderhandelen, waardoor we niet voor 80.000 rial, maar voor 50.000 rial mee kunnen rijden.
De bus naar Yazd blijkt iets minder goed onderhouden dan de eerste, maar we komen goed op tijd aan. Direct uit de bus worden we aangesproken door een meneer. Wij negeren hem en gaan naar het toilet. Na het toiletbezoek blijkt de meneer onze chauffeur te zijn die ons naar ons hotel zou brengen (we hadden afgesproken te bellen, maar blijkbaar had het hotel hem alvast gestuurd). Bij aankomst worden we opeens in een ander hotel gestopt (wel van dezelfde eigenaar). We doen ons beklag, maar nemen uiteindelijk toch onze intrek in het Oriënt hotel. Het blijkt ongeveer hetzelfde hotel te zijn en het ziet er zelfs iets beter uit. Het is een authentieke Yazd-woning, die veel weg heeft van een Marokkaanse riad.

Nadat we heerlijk uitgeslapen hebben, betalen we het hotel. We moeten zelf vertellen wat we gebruikt hebben. Ze vergeten de thee en de taxi, wij vinden het wel best.
We gaan vandaag proberen ons visum voor Iran te verlengen. Om weer gezeik met taxi’s te voorkomen nemen we de bus. Blijkbaar zijn toeristen gratis, want ik mag in geen enkele bus betalen. De toeristenpolitie is erg vriendelijk, maar verlengen duurt een complete dag. Omdat wij de nachtbus naar Shiraz hebben, lukt ons dat niet.
We bekijken het stadje verder, kopen lokale koekjes en gaan ook naar het watermuseum. Leuk om te zien hoe een woestijnstad in het verleden aan zijn water kwam. We eindigen onze route in het oude centrum in de buurt van ons hotel, waar veel lemen huizen zijn.

’s Avonds willen we pizza eten in een pizzeria richting het busstation. Dit blijkt een hele onderneming. Allereerst komen we 19.00u aan en is hij nog gesloten. Om 19.30u zijn we welkom en bestellen we pizza. Angela kiest de Calzone in het formaat large. Mijn ruimtelijk inzicht zegt dat ze die nooit op krijgt en dus bestel ikzelf geen pizza. Volgens mij is het de eerste keer dat iemand de Calzone besteld, want het bereiden van de pizza duurt drie kwartier. Wanneer hij klaar is, staan drie man ernaar te kijken. Eentje pakt een elektrisch mes en snijdt hem in stukken. Hij blijkt best lekker en we krijgen hem zelfs met zijn tweeën niet op.

We lopen vervolgens verder naar het busstation en krijgen de laatste vier kilometer een lift van een auto. Deze persoon blijkt achteraf een soort taxi te zijn, waardoor we (te veel) moeten betalen. De bus vertrekt, met een kwartier vertraging, om 23.45u. Helaas krijgen we geen drinken of eten in deze bus. We kunnen wel lekker slapen.

Dag 5: Shiraz
We komen eerder dan verwacht al om 5.30u in Shiraz aan. Normaal geen probleem, maar nu scheelt het ons slaap. Wanneer het licht is, lopen we naar de toeristenpolitie voor onze verlenging. Deze gaat een half uur eerder open dan de Lonely Planet aangeeft, maar het beloofde uur dat het zou moeten duren volgens deze gids wordt veel langer. We moeten eerst onze vingerafdruk geven, vervolgens toestemming krijgen van het hoofd, dan een aanvraagformulier verderop in de straat kopen, daarna geld overmaken bij een bank dik een kilometer verder, hierna een mapje kopen en vervolgens gaat een medewerker alles vertalen op het formulier. Dit doet hij blijkbaar voor het eerst, want het duurt meer dan een half uur. Anderhalf uur later krijgen we te horen dat we om 13.00u terug moeten komen om ons paspoort op te halen. Daar gaat ons ochtendprogramma naar Persepolis….

Na overleg met onze gidsen (vriendinnen van Mahboob uit Tabriz) gaan we toch in de ochtend naar Persepolis. Het duurt een uur voordat ze er zijn, een half uur voordat zij een geschikte taxi (ze zoeken zonder ons, anders zou het twee keer zo duur zijn) hebben gevonden, het is drie kwartier rijden en dan ook nog terug. Uiteindelijk houden we een uur over. Persepolis is een oud stadje dat gebouwd is door Darius, koning van Perzië in de vijfde eeuw voor Christus. Alexander de Grote heeft de schatten gestolen. Tegenwoordig kun je de ruïnes bekijken, de enorme torens zijn ingestort. Na een uur nemen we dezelfde taxi terug (hij heeft gewacht).

We komen rennend bij de toeristenpolitie aan, maar zijn dik op tijd. Blijkbaar nemen ze het ook hier niet zo nauw met de tijd. Het duurt nog ongeveer een half uur voordat we ons paspoort terug hebben, nou ja Angela kreeg hem zo ongeveer meteen, als eerste. De anderen moesten wachten. Ook nu moeten we weer een vingerafdruk geven. Wat wel erg leuk is dat we hier de twee Nederlanders tegenkomen, die we al eerder bij de Grieks-Turkse grens met de auto tegenkwamen. We wisselen ervaringen en onze websites (www.deeindernabij.nl uit. Ze vertellen ook dat het erg moeilijk voor ons wordt om een Chinees visum te verkrijgen in de omringende landen.

In de middag en avond leidt Marnoosh ons rond door Shiraz, waarna we ’s avonds naar het vliegtuig gaan. We zijn lekker op tijd, helaas is het vliegtuig dat niet. Ook hier weer een vertraging, ditmaal dik een half uur. De informatievoorziening is echter compleet nul, geen informatieborden, geen omroep.

Het vliegtuig was gelukkig gewoon goed en we kregen drinken, een appel en wat koekjes tijdens de vlucht. We worden midden in de nacht opgehaald door Hadi, waarna we weer naar zijn familie gaan. Moeder is nog op om onze was te doen en we geven de door ons meegenomen lekkernijen uit Yazd en Esfahan.

Op dag 6 willen we ’s ochtends ons visum voor Turkmenistan ophalen, maar we zijn zo traag (van de korte nacht) dat we het niet redden. ’s Nachts kwam ik erachter dat het misschien toch wel handig is om het visum voor China in Tehran te regelen. Hiervoor hebben we een “Letter of Recommendation” van de Nederlandse ambassade nodig. Deze lijkt langer open, dus we gaan daar maar heen. De locatie van de ambassade blijkt veranderd, zodat we vijf kilometer verkeerd zitten en nog een heel stuk voor de boeg hebben. Bij aankomst blijkt hij gesloten. Intussen is Hadi ook al vrij en besluiten we te gaan lunchen en een paleis te bezoeken.

De dag erna halen we ons Turkmenistan visum op. We hebben het idee dat de consul ons niet snapt, want hij geeft ons een nieuw aanvraagformulier. Twee dames, die Engels spreken, geven aan dat we het gewoon in moeten vullen. Ook moeten we weer een pasfoto opplakken. Gelukkig hebben we die bij ons en de dames lenen ons de lijm. Vervolgens geven we het formulier af en moeten we $55 per persoon betalen. Dat lijkt goed nieuws en een kwartier later blijkt dat ook zo te zijn. Ons visum voor Turkmenistan is binnen.
We besluiten nog even langs de Chinese ambassade te gaan, zodat we morgen niet hoeven te zoeken.
De middag besteden we voor het invullen van de formulieren voor onze aanvraag van het Chinese visum.

Dag 8: Tehran
We zijn om 8.30u bij de Chinese ambassade om ons visum aan te vragen. We hebben een uitnodiging vanuit China kunnen krijgen, toch willen ze ook de “Letter of recommendation” van de Nederlandse ambassade hebben. Deze is redelijk om de hoek, dus weer daarheen. De portier helpt ons vriendelijk, maar het blijkt dat de Nederlandse ambassade deze brieven niet verstrekt. Fijn, heb je je eigen ambassade een keer nodig, helpen ze je niet…. Wij weer terug naar de Chinese ambassade en het voorval uitgelegd. Ze willen de echtheid van de uitnodiging controleren en bellen naar China. De uitnodiging moet per fax verstuurd worden, maar de fax blijkt niet te werken. Uiteindelijk is opeens alles goed en komt er een handtekening op onze uitnodiging en kunnen we de aanvraag doen. Ook mogen we een versnelde aanvraag doen, zodat hij binnen drie dagen klaar is. De medewerker stelt nog even voor om voor een 180 dagen visum te gaan, waarmee wij natuurlijk instemmen (we krijgen uiteindelijk een visum voor 90 dagen). We moeten nog even naar de overkant om het geld over te maken.

De middag willen we rondbrengen in een grote supermarkt, maar onderweg komen we de dierentuin tegen. Ik haal Angela over om onze vakantie in de dierentuin te eindigen. Het blijkt een kleine dierentuin te zijn, maar wel geweldig. De apen eten hier gewoon nog bananen en krijgen zelfs pakjes drinken. De slurf van de olifanten is gewoon aan te raken en de dierenverzorger gebruiken een fluitje om bezoekers te corrigeren.
Na ons bezoek gaan we nog even snel naar de supermarkt.

De volgende ochtend zullen we op de fiets Tehran verlaten. Zonder paspoort, deze ligt nog bij de Chinese ambassade. Na twee dagen zullen we nog even terugkomen, met de bus, om de paspoorten op gaan halen.