Veni vidi visa
We hebben vandaag een uitdaging: we willen op een dag het Uzbeekse visum verkrijgen en het Turkmeense aanvragen. We staan redelijk op tijd op en gaan samen met Hadi naar de stad met een lijntaxi. Het verkeer is zo druk dat we al snel merken dat we het niet gaan redden om om 9.00u bij het Uzbeekse consulaat te zijn. Belangrijk is dat we niet naar de ambassade gaan, maar naar het consulaat. Op de plattegrond van de Lonely Planet is echter alleen de ambassade aangegeven. De avond ervoor hebben we een half uur lopen zoeken op Google maps waar het consulaat moest zijn, maar ook echt duidelijkheid kregen we niet. Op een website van andere fietsers vond ik uiteindelijk de gps-coördinaten.
Om 8.45u stappen we uit de eerste lijntaxi en stappen Angela en ik in de tweede (Hadi gaat naar zijn werk). Deze wil ons ook het laatste stukje wel brengen en rekent hier 30.000 Rial (0,75 euro) extra voor. We vinden het wel prima, want dan zijn we toch weer iets eerder bij het consulaat. Uiteindelijk blijkt hij de weg ook niet te weten en vertrouw ik volledig op mijn gps en laat de chauffeur stoppen om het laatste stukje te lopen.
Het is intussen 9.30u als wij bij het consulaat aankomen. Er staan verschillende mensen te wachten, sommige in de auto, andere bij een motor. Een meneer legt uit dat we onze naam op een briefje moeten schrijven en vervolgens moeten wachten. Wij zijn nummer 14. Het blijkt dat er een aantal mensen tussen de wachtenden zit, die een visumbureautje hebben en 30 paspoorten moeten regelen. Dit gaat lang duren. We spreken een Iraanse jongen die voor zijn werkgever een visum moet regelen. Hij vertelt dat hij er al om 9.00u was en dat hij nummer 8 is. Het blijkt dat de meeste vriendjes van elkaar zijn en dat er eentje vroeg komt en gelijk alle andere namen opschrijft.
Op een gegeven moment komt er een maffiosofiguur die zijn naam tussen de andere namen inschrijft. De meeste mensen kennen hem en niemand zegt er ook maar iets van. De jongen die het visum voor zijn werkgever moest regelen, komt onverrichter zaken terug. Er was iets mis met zijn aanvraag. Nog zes nummers te gaan. Om 11.00u wordt het lijstje binnengehaald en worden alleen deze mensen nog afgehandeld. Een meneer is te laat en probeert via de bel toch nog vandaag te mogen. Dit lukt niet, maar wanneer iemand omgeroepen wordt die er niet is, grijpt hij zijn kans en zegt glashard dat hij die persoon is en gaat naar binnen.
Niet veel later zijn wij aan de beurt. We geven onze paspoorten en papieren door een soort traliedeur aan de consul. Een kwartier later en 150 dollar (totaal) lichter kunnen we met ons visum vertrekken. We wensen twee Duitsers, die na ons kwamen nog even succes (zij hadden geen uitnodiging en moeten daarom een week wachten).
De Turkmeense ambassade is intussen gesloten, maar we besluiten alvast even te kijken waar het is. Onderweg maken we ook alvast de benodigde kleurenkopieën van ons Uzbeekse visum. Wij willen namelijk een transitvisum hebben en dan moet je een visum kunnen tonen van het land waar je uiteindelijk naar toe wil. Rond 13.00u komen we aan bij de ambassade en komen daar een van de handelaren tegen die we eerder die ochtend hadden gezien. Hij vraagt wat we komen doen en hij geeft aan dat de consul er over 10 minuten weer is en dat hij zal proberen de aanvraag toch nog vandaag te doen.
Na tien minuten is de consul er inderdaad en mogen onze aanvraag doen. Eerst moeten echter onze pasfoto’s nog opgeplakt worden. We proberen wat met restjes plakband wat we ergens vanaf peuteren. De foto valt er echter zo weer vanaf. Na een tijdje geeft de consul ons een Prittstift en we plakken de foto’s er stevig op. Na vijf werkdagen kunnen we ons transitvisum (5 dagen) ophalen in Tehran of in Masshad.
Onverwacht hebben we toch onze uitdaging gehaald vandaag: Veni Vidi Vici!
Wat een poppenkast dat visumgedoe! Alhoewel, naar een poppenkastvoorstelling gaan kost minder!