Welkom, of toch niet?

Na Fuman vertrokken we in de regen landinwaarts.

Onderweg kregen we appels en koek uit auto’s aangereikt. Super aardig.

Vanwege de regen gingen we langzamer dan verwacht. Het lukte mij dan ook niet de 150 km met klim uit te rijden. Iets na Lowsan vroegen we onderdak bij een Red Crescent.

De baas zei in eerste instantie dat het mocht, maar toen onze fietsen in een soort hangar stonden en onze jassen voor de verwarming te drogen hingen, kwam de baas, een oudere man naar ons toe. Hij vertelde Frank dat we weg moesten. Het schemerde echter al en het regende weer. Ik ging verhaal halen bij zijn jongere collega’s. Deze werden boos op de oudere man en ze belden een vriend. Die kwam ons met zijn auto halen en we mochten bij hem logeren. De fietsen bleven in de hangar. Achteraf begrepen we dat het wellicht zo was dat de baas, de man van de oude stempel, misschien weleens gedacht zou kunnen hebben dat wij spionnen zouden zijn!

We hadden veel lol bij Iraj en zijn familie. Zijn ouders en vrouw legden ons erg in de watten. Ook andere familieleden kwamen een kijkje nemen. De volgende dag haalden we de fietsen en bagage op en gingen we verder met de klim. Frank wilde nog een foto maken van het hele team met het gebouw van Red Crescent op de achtergrond, maar de oude Baad deinsde achteruit en verbood Frank een foto te maken. De jonge mannen wilden graag met onsd op de foto:-) .

Het was een prachtige route. We zoefden naar beneden naar Qazvin, waar we in het hotel Nederlandse buren hadden. Heerlijk om weer eens Nederlands te kunnen praten met anderen dan elkaar.

Nog maar 130 km naar Teheran, dat zouden we in een dag moeten kunnen doen. we hadden weer een lekker zonnetje, later zelfs wat meewind. Het eerste stuk namen we de snelweg.

De politie vond het niet echt goed, maar terugsturen kon ook niet meer:-).We kozen er halverwege voor om de B-weg te nemen: dat was rustiger en vooral gezelliger. Het ging zo voorspoedig dat we al om vier uur in Teheran waren.