Naar school aan de Caspische kust

Het was een prachtige dag om te fietsen: een stralend zonnetje en niet te warm. Toen begon de klim. Gestaag gingen we omhoog.

Helaas werd deze inspanning niet beloond met een vlotte afdaling. Door hobbels en gaten in de weg moesten we veel remmen. Ook het vele verkeer belemmerde onze vaart. We kwamen pas ver in de middag in Astara. Langs de doorgaande weg waren geen winkeltjes dus we lunchten tegen drieën met cakejes. We fietsten vermoeid door de enorme tegenwind verder.

In Lavandvil hield een man ons staande. Hij bleek directeur van het Engelse schooltje aldaar en nodigde ons uit thee te drinken, op school te kijken en bij hem thuis te logeren. Wat een bof weer!

We konden eerst wat rusten bij zijn vrouw in het kantoortje van de school. Eind van de middag gaf ik zijn les: we spraken met de leerlingen over onze reis, Nederland en onze ideeën over Iran. We hadden de grootste lol.

Aan het eind op de foto. Jafer was erg blij zijn leerlingen zo vrolijk en enthousiast te zien. Daarna reden we naar zijn huis even verderop. We aten heerlijke spaghetti. Ik oefende de letter ‘b’ in Perzisch met zijn jongste dochter. De broer van zijn vrouw kwam ook nog buurten. Het was een gezellige avond.

De volgende dag reden we verder, gelukkig zonder tegenwind. Rond de middag waren we al in Hashtpar. Omdat we allebei wat vermoeid waren, besloten we bij Sam en zijn vrouw te blijven. Sam heeft ook een Engelse school. Hij rekende er al op dat we zouden blijven – de dag ervoor hadden we gebeld dat het niet gingen redden en we hadden in het midden gelaten of we de dag erna wel zouden blijven logeren – en hij ontving ons erg hartelijk. In zijn kantoor kregen we fruit en wat drinken. We moesten even rusten en daarna fietsten we naar zijn huis in Asalem. Zijn vrouw had al een heerlijke lunch bereid (kip met rijst). Wij vonden het helemaal niet erg dat zij de gewoonte hadden na de lunch (meestal rond twee of drie uur) te rusten: dat gaf ons de gelegenheid even lekker te douchen en ook een oogje dicht te doen. Rond vier uur dronken we thee en daarna gingen we met z’n vieren naar de school voor de avondlessen. Wij hoefden geen les te geven, maar we werden door de secretaresse op nauwgezette tijden van klas naar klas gebracht. Daar stelden we ons voor en stelden de leerlingen vragen.

Het was erg leuk maar ook zeer vermoeiend. Thuis aten we soep en salade. ’s Avonds dronken we thee bij Sams ouders: zijn familie heeft een terrein waar zijn vader en enkele broers een huis hebben gebouwd. Elke avond drinken ze rond elf uur thee bij pa en moe. Terug thuis snoepten we van de baklava en aten we ijs.

De volgende dag was een druilerige herfstdag: het regende aan een stuk door. In de regio van de Caspische Zee schijnt het veel te regenen. Niet met bakken uit de hemel zoals die dag, maar gewoon regelmatig regen. Niet verbazend, want de letters van Iran vormen het anagram van ‘rain’:-). We bleven binnen en wij regelden wat zaakjes en belden met thuis. ’s Middags kwamen er wat neefjes en nichtjes om ons te bekijken en wat te kletsen. Ze waren echter wat verlegen en zeiden maar weinig tegen ons.

We besloten nog een dagje te blijven. We gingen met z’n vieren naar het strand (ongeveer hetzelfde als bij ons maar er lag veel vuilnis). Het was bijzonder te zien dat er links een afgesloten stuk was voor vrouwen (om te zonnen en te zwemmen) en rechts voor de mannen.

We lunchten bij Sams ouders, want het was vrijdag (is als bij ons de zondag): dan komt de hele familie bij elkaar en wordt er rijst met kebab gegeten. Daarna weer het verplichte rustuurtje, wij namen van de gelegenheid gebruik om de route verder uit te stippelen. Frank en ik maakten appeltaart, ze vonden het erg lekker.

De volgende dag moesten we echt weer verder. We boften met het weer: zon, droog, z’n 20 graden. We waren vroeg in de middag in Fuman, waar we in het hotel incheckten en daarna naar het toeristische Masuleh gingen.