Onze persoonlijke gids (met zadelpijn)
Op onze eerste ochtend in Iran hebben we een heerlijk ontbijt samen met Hadi. Aan het eind van het ontbijt geeft hij zijn twijfel aan of hij vandaag echt met de bus terug gaat naar Tehran of dat hij nog twee dagen met ons wil fietsen. Hij geeft aan dat hij anders toch niets doet als hij thuis is en vraagt mij om advies. Ik geef aan dat wij het erg leuk zouden vinden als hij nog een stuk mee fietst, maar dat hij uiteindelijk zelf moet besluiten. Hij besluit mee te fietsen. Super.
Het klikte, gelijk vanaf onze ontmoeting in Turkije, heel goed met Hadi en het is zo fijn om van een local informatie te krijgen. Hoe je je moet opstellen, hoe je je moet kleden, wat iets kost, etc. Daarnaast is wel even wennen om met een derde persoon rekening te houden. Je bent zo op elkaar ingesteld de afgelopen weken. Hij bleek de laatste tijd last van zadelpijn te hebben, waardoor we ons tempo ook wat moesten aanpassen. Maar hij bikkelde steeds door en wilde absoluut niet stoppen. Toen we in Qara Ziyaeddin aankwamen en 85km gefietst hadden, wilde hij per se nog verder fietsen. We besloten in het plaatsje even wat te eten en boodschappen te doen. (Daar zag hij een berg zand van 2 bij 2m over het hoofd, waardoor zijn fiets opeens stilstaat en hij omvalt). Helaas kostte alles wat meer tijd, maar hij was vastbesloten de 40 km door te fietsen, waardoor wij uiteindelijk weer net na zonondergang in Ev Oghli aankomen. Het plan was om direct na een politiepost te kamperen, maar iets eerder kwamen we een red crescent tegen. Dit is een soort Rode Kruis in Iran, die dienst doet als een EHBO-/ambulancepost. We hadden van de Zwitsers gehoord dat je daar vaak kunt overnachten. We vragen of we onze tent op mogen zetten op hun terrein, maar ze nodigen ons uit om binnen te slapen. Er werkten op dat moment vier mensen (diensten van 20 uur gevolgd door 48 uur rust).
We hebben een hele gezellige avond, kunnen douchen, drinken thee, Angela en Hadi koken pasta, we eten gezamenlijk met de anderen, vertellen over Nederland, laten foto’s zien en slapen met zijn drieën op ziekenhuisbedden in een rustruimte. Wat een gastvrijheid!
De volgende dag willen Tabriz bereiken, dit is 130km en een flinke klim, dus we besluiten vroeg op te staan. Hadi maakt roerei met tomaat voor ontbijt en Angela schrijft nog een stukje in het gastenboek, dat door Hadi vertaald wordt in het Perzisch. We hebben windje mee, waardoor we goed opschieten. Onderweg besluit Hadi om in Marand een bus naar Tehran te nemen omdat de zadelpijn te erg wordt. Vlak voor Marand komt er opeens een fietser ons tegemoet, hij heeft een t-shirt aan van Warmshowers en geeft Angela en mij een blikje vruchtensap. Het blijkt een enorm actieve warm shower-host te zijn. Hij had van een vrachtwagenchauffeur gehoord dat er fietsers aankwamen en is ons toen tegemoet gefietst.
Hij laat allerlei foto’s zien van andere fietsers die hij in Marand ontmoet heeft. Hij nodigt ons uit om te eten in het restaurant van een vriend. We mogen ook bij hem overnachten, maar wij willen eigenlijk Tabriz nog halen vandaag. Wel geeft hij een lijst met telefoonnummers van zijn vrienden in plaatsen waar we nog langskomen. Na het eten fietsen Akbar en Hadi nog een stukje mee met ons en vervolgens nemen we van beiden afscheid. Gelukkig zien we Hadi nog in Tehran en misschien wil hij nog een stukje meefietsen.
De klim blijkt erg mee te vallen. Ik moet nog even mijn reflexen testen wanneer een vrachtwagenchauffeur opeens zijn deur open gooit. De deur raakt licht mijn arm, maar gelukkig valt het mee. In Tabriz aangekomen blijkt de stad 1,5 miljoen inwoners te hebben, die volgens mij allemaal op de weg zijn, zodat het vrij veel tijd kost om bij ons hotel te komen. Uiteindelijk na veel vragen vinden we het. Helaas valt het hotel een beetje tegen: geen ontbijt, rioollucht, vochtplekken op het plafond. Maar om verder dolen te vermijden besluiten we toch hier te overnachten. Morgen zullen we wel verder zien…
Leuke foto van het eten tussen de ziekenhuisbedden.
Angela lijkt op een foto wel een boerka aan te hebben. Niet eentje aangeschaft voor thuis?!