Welcome to Iran
“Welcome to Iran” zegt douanier nadat hij een stempel in ons paspoort heeft gezet. Wij zullen het vandaag nog meerdere keren horen. Wat een bijzondere dag. ’s Ochtends ontmoeten we een Duits stel dat ook een fietstocht maakt. De man van het stel had ik gisteren al gezien, maar toen genegeerd. Hij vroeg wel meerdere keren of wij Duits of Engels spraken, maar wij liepen stoïcijns door. Heel veel Turken vroegen namelijk die dag onze aandacht en hij leek meer op een lokale gids. Dat laatste was zeker niet het geval, want hij was juist op zoek naar een reisgids voor Iran (waar ze een dag later dan wij naartoe gingen). Ik bood onze digitale Lonely Planet aan, maar hij wilde iets in het Duits. Ik snapte eigenlijk niet waarom hij de LP niet wilde, ik acht de kans wel erg klein dat je buiten Duitsland een reisgids in het Duits kan vinden.
We fietsen verder en proberen een ontbijt te vinden, maar alles is dicht vanwege het slachtfeest. Wanneer we een supermarkt vinden die wel open is, zien we opeens nog een fietser voorbijkomen: een Iranees (Hadi) die een tocht door Turkije heeft gemaakt en nu op weg is naar huis. We kletsen wat en krijgen beiden een hangertje van een fiets aan een koord voor om onze nek (geeft hij bij ontmoetingen als herinnering). We besluiten samen op te fietsen naar Maku (het eerste redelijke stadje in Iran). We hebben op deze spannende dag opeens een persoonlijke gids. Super, hij geeft veel tips, weet een leuk tentje voor de lunch, helpt ons geld wisselen (we zijn nu multimiljonair!) en regelt voor ons een simkaart. Ook geeft hij adviezen voor onze route door Iran. Helaas wil hij ’s avonds een bus nemen naar Tehran, waar hij woont.
Aan het eind van de dag nemen we dan ook afscheid, maar dik een uur later wordt er op onze kamerdeur geklopt. Het blijkt Hadi te zijn, die toch besloten heeft om een nacht in Maku te blijven, omdat hij te veel moest betalen om zijn fiets in de bus mee te mogen nemen. Hij zal de volgende dag een bus nemen. Hij vraagt of wij al avond gegeten hebben en of we het anders gezellig vinden om samen te eten. Wij vinden dat hartstikke leuk, maar geven wel aan dat we alleen akkoord gaan als wij betalen. Hij heeft namelijk ook al onze lunch betaald. Hij gaat akkoord. We eten voor de tweede keer vandaag kebab en na het eten worden we aangesproken door een Iraanse vrouw die in Tabriz woont. Zij biedt aan dat wanneer wij daar zijn ons rond te leiden en zal proberen ook een overnachtingsplaats te vinden. Zo bijzonder, dat iemand uit het niets je opeens van alles aanbiedt. We hebben wel gelezen dat dit veel gebeurt in Iran, maar het zelf meemaken is toch weer anders. Hadi weet na het eten toch weer de rekening te krijgen van de ober. Hij heeft een enorme voorsprong qua taal. We voelen ons bezwaard, maar hopelijk kunnen we hem wanneer wij ook in Tehran zijn, iets teruggeven.
Nog even terugkomen op de grens. De laatste 30km in Turkije was kaal en zonder winkels en benzinepompen. De weg is wel heerlijk rustig (door het slachtfeest). Een aantal kilometers voor de grens staat er een rij vrachtwagens.
Deze passeren wij en we komen bij de douane. We krijgen een stempel dat we Turkije uitgaan en ik regel met veel moeite een stempel voor ons Tax free-formulier. Dan wordt een enorm groot hek op een kier gezet, waar wij doorheen mogen. We zijn bij de Iraanse douane aangekomen. Een vriendelijke militair verwelkomt ons en schudt ons de hand. Wanneer hij ook naar Angela zijn hand uitsteekt en Angela deze wil schudden trekt hij hem terug. …. We geven ons paspoort aan de douanier en na wat formaliteiten en de woorden “Welcome in Iran” mogen we door.
Ps: achteraf begrepen we dat het door het offerfeest zo eenvoudig was om de grens over te gaan, douaniers controleren die dag de bagage niet….
Dat was inderdaad relaxt Iran binnenkomen. Angela ziet er prachtig uitgedost uit.Niet te warm?
Heb je zo’n Tax free formulier in ieder land nodig?
Vreemd nu pas te reageren terwijl jullie al in Oezbekistan zijn.
Ga snel door met de andere verslagen lezen.