Toeval in een Turks theehuis

Vandaag hebben we een flinke klim voor de boeg. We zullen in ongeveer 30km van 400m naar 1835m moeten stijgen. We nemen een kop thee met een broodje in een theehuis in Macka en beginnen vervolgens aan de tocht.

Het klimmen valt zwaar. We hebben te weinig ontbeten en er blijken de eerste 10km geen winkeltjes te zijn. We zijn dan ook blij als we op een gegeven moment een restaurantje zien. We bestellen een uitgebreid Turks ontbijt en leggen zo een flinke bodem voor de laatste 15km klimmen.

De route is weer schitterend, bergen die half in de wolken liggen, besneeuwde bomen op de top en een enkele volledig besneeuwde top.

Op 1835m is er een tunnel door het laatste stukje top gemaakt. We hopen aan de andere kant de zon te mogen begroeten, maar het blijkt daar zelfs nog wat kouder. We halen onderuit de tas onze handschoenen tevoorschijn, trekken onze regenjassen aan en scheuren (het is slechts vier graden) naar beneden. Door de vele bochten en kans op gladheid kunnen we helaas niet voluit afdalen. Na een paar minuten begint het heel fijn te hagelen. Precies van die steentjes die steeds als speldenprikken op je gezicht voelen. We komen verkleumd beneden aan. De winter lijkt begonnen en het is duidelijk even wennen.

We fietsen door de wegwerkzaamheden (bijna alle wegen zijn ze aan het vernieuwen in Turkije, heel veel nieuwe tunnels en heel veel wegen met gescheiden weghelften). We kunnen een tunnel langs het plaatsje Torul nemen, maar we kiezen ervoor om even op te warmen met een kopje thee, voordat we de laatste 25km fietsen. Bij een bakkertje hebben ze helaas geen thee, dus we gaan naar de overkant (waar ze weer geen gebak hebben, maar dat haal ik dan maar weer bij de eerder bezochte bakker).

Zoals vaker zijn we de toeristische attractie. De eigenaar van het theehuis laat een foto zien van Duitsers die vorig jaar in zijn theehuis zijn geweest en daar ook zijn blijven slapen. Een kennis van hem vertelt dat er iemand in het plaatsje is die Nederlands spreekt. Het blijkt Asim te zijn die normaal in De Meern woont, maar nu in Torul is omdat zijn vader zijn been heeft gebroken.
Na dik een uur te hebben gekletst is het intussen te laat om door te fietsen. De heren overleggen waar wij onze nacht moeten doorbrengen. We mogen in een soort kamer onder de woning van Asim slapen.

We zetten de fietsen binnen en krijgen een rondleiding door het plaatsje. Het is erg leuk om lokale info te krijgen in het Nederlands. Ook laat hij een lerarenhuis zien. Dit is een soort pension, waar docenten voor een klein bedrag kunnen slapen. Dit schijnt in bijna elke plaats te zijn.

’s Avonds hangen we de tent te drogen en we krijgen een maaltijd met forel (heeft Ang opgegeten). Daarna drinken we gezamenlijk (met Asim, zijn zus en zijn ouders) een kopje thee in de woonkamer. Gulsum heeft ook twintig jaar in Nederland gewoond, dus we kunnen heerlijk Nederlands spreken. We krijgen meerdere keren thee en voor het eerst in Turkije: een koekje erbij.

We slapen goed en de volgende ochtend staan we om 9.00u klaar om te vertrekken. We worden nog even binnen gevraagd voor een kopje thee. Na een ontbijt vertrekken we na ongeveer een uur.

De 25km van de dag ervoor zullen we vandaag extra fietsen. Het is weer aardig wat klimmen, maar de bergen zijn schitterend. Er zijn steeds minder bomen en steeds meer toppen zijn besneeuwd. Net voor de lunch worden we door wegwerkers tegengehouden. We moeten vijf minuten wachten. Auto’s mogen gewoon doorrijden. Het blijkt dat ze een stuk van een berg gaan opblazen en blijkbaar rijden wij te langzaam om nog door te mogen. Na dik tien minuten horen we inderdaad een knal en zien we in de verte een hoop stof, we mogen door.

Bij de lunch vertelt een vrachtwagenchauffeur dat er nog twee fietsers achter ons zitten bij Trabzon. Het zou leuk zijn om ervaringen uit te wisselen en misschien een stuk op te fietsen, maar we komen er niet helemaal achter waar ze nu precies zijn.

De verdere weg is behoorlijk pittig. We komen daardoor net na zonsondergang op onze bestemming (Bayburt) aan. We gaan direct uitproberen of we als Nederlandse docent ook welkom zijn in het lerarenhuis van Bayburt. Angela laat onze contracten zien en een paar minuten later hebben we een heerlijke kamer. Omdat ons lichaam na twee dagen klimmen en nog een derde klimdag te gaan wel wat rust kan gebruiken en omdat het hier even goed uitrusten is, blijven we nog een dag.