De laatste dag in Iran

Na een heerijke, rustige maar koude nacht wildkamperen (de eerste en enige in Iran) in de woestijn bij Mozduran begon de laatste fietsdag in Iran met een stevige klim.

Onderweg nog wat energie van een banaan en wat sinas en de top was snel bereikt. De afdaling werd wat tegengewerkt door een krachtige noordenwind, maar we genoten van de mooie route.

Zo’n 25 km van de grens kwamen we Moritz tegen, een Duitse fietser die de andere kant op gaat. We wisselden ervaringen en gegevens uit en daarna gingen we ieder verder.

In Sarkhs ontmoetten we Ramin van de Iraanse fietsvereniging. Hij bracht ons naar de Red Crescent waar we konden overnachten. In de grote zaal was een een fietser uit Letland, met een fiets van Koga met Rohloff en riem! Hij fietst dezelfde kant op, maar heeft slechts een visum voor Turkmenistan van drie dagen.

Vlak erna kwam Saeed (de eerder ontmoete vriend van Mansool uit Mashhad) met enkele collega’s van de raffinaderij. Ze brachten fruit en avondeten mee (rijst, brood en vlees).

Na wat foto’s en de belofte dat we de volgende ochtend zouden meewerken aan een filmpje en interview lieten ze ons wat rusten. We smulden van het eten. Daarna namen ze ons mee het stadje in. Wij wilden wat inkopen doen voor de komende dagen in Turkmenistan en ons Iraanse geld opmaken. We kochten wat drinken, brood en fruit. Toen wilden we nog wat chocobars en na een lange zoektocht langs talloze winkeltjes vonden we die. We kregen ze van Saeed en dus hielden we nog wat Rial over.

Na de boodschappen gingen we naar een collega bij wie mochten douchen. We dronken vanzelfsprekend thee met fruit en Ramin bracht kebab voor ons.

Terug bij Red Crescent aten we deze en herpakten we de tasjes. Frank regelde nog wat digitale zaken, zoals het kopieren van foto’s (we hadden namelijk gehoord dat Turkmeense douaniers weleens foto’s verwijderden bij een controle). Daarna gingen we slapen.

Ons Iraanse avontuur was nu echt voorbij.