Koekenbakkers

Na een prima fietsochtend bezochten we Masuleh, een dorpje in de bergen bij Rasht. We zouden voor 15000 toman (€4) met de taxi heen en weer gaan. Maar de taxichauffeur -wat een koekenbakker was dat!- wilde 20000 toman hebben met een kortere tijd om het plaatsje te bezichtigen. Wij gingen niet akkoord en namen daarom de minibus (slechts 3000 toman). Kenmerkend voor Masuleh zijn de lemen huisjes. Het is erg idyllisch. Wij kwamen aan toen de nevel neerdaalde, het was een mooi en mysterieus gezicht.

Omdat de minibus net weg was, wilden we een taxi terug naar beneden nemen. Tijd om de tweede koekenbakker te ontmoeten. Er spraken namelijk af dat hij ons voor 5000 roman (€1,25) zou meenemen. Naïef als ik ben, dacht ik dat we zouden vertrekken toen wij ingestapt waren. Maar dat gebeurde niet: de chauffeur bleef buiten en zocht klaarblijkelijk andere passagiers. De achterbak werd ook nog volgeladen. Uiteindelijk stapten twee andere mensen in en vertrokken we alsnog.

Frank wilde graag een foto maken van de theeplantages, maar dat bleek nog lastig. Ik kreeg mijn raampje niet open, de hendel ging alle kanten op, maar het raam bewoog niet. Frank probeerde het ook, met hetzelfde effect. Gelukkig stapte er een nieuw iemand in dus kon hij gauw uitstappen en zijn foto maken.

Terug in Fuman wandelden we via de bazaar en een supermarktje terug naar het hotel. Onderweg kochten we klucheh fuman, de voor Fuman typische koeken met walnootcrèmevulling. Heerlijk.

Vlakbij het hotel zagen we een enorme rij mensen voor een etalage. Het bleek dat daar de beste koeken van het dorp gebakken werden. We gingen in de rij. Omdat het wat lang duurde en de mannenrij korter was dan die van de vrouwen, ging ik foto’s maken.
De koekenbakkers gebaarden dat ik naar binnen mocht komen. Supercool. Zat ik daar als gehoofddoekte vrouw tussen zes koekenbakkers:-). Ik mocht de koekjespers bedienen! Ik kreeg een koek en ik moest iedereen op de foto zetten.

Later kreeg ik ook nog een kopje thee. De mannen en vrouwen om Frank -buiten, achter de etalage- lachten om wat er zich binnen afspeelde. Een koekenbakker sprak een paar woorden Engels, waardoor ik erachter kwam dat ze beurtelings deegkneder, walnoot-suikerpasta in deeg-stopper, koekjespersbediener, ovenmeester en verkoper waren.

Ze werkten non-stop tot 20u (weet niet hoe laat ze beginnen). Toen Frank eindelijk afgerekend had, kwam hij mij halen. Hij kreeg ook een koek en een kopje thee. Daarna namen we afscheid en vertrokken we met onze koeken naar het hotel.