Een dierbare herinnering
Op de school in Körfez vroeg één van de leerlingen naar onze dierbare herinneringen van de afgelopen weken. Zonder aarzelen dachten Frank en ik aan ons verblijf bij Madam Petrovic…
Het lijkt alweer zo lang geleden. Op 23 augustus fietsten we Kroatië in. We bezochten Zagreb met bepakte fiets. De entree met langs zoevende auto’s was niet zo prettig, maar het oude centrum was gezellig. De stijgende straatjes vond ik dan weer iets minder leuk:-).
’s Middags bezochten we het Bike Info Center en de interessante mevrouw gaf ons nuttige informatie. Ze was erg goed op de hoogte en had fijne tips voor ons. ’s Avonds ontmoetten we onze host, Drago, op het centrale plein, onder het paard. Het klikte meteen erg goed en we hadden een reuze gezellige avond.
Helaas namen we de volgende ochtend alweer afscheid en vertrokken wij met wat regen. Een zonnetje brak af en toe door en ook de dagen erna was het enigszins wisselvallig weer. En wij maar denken dat het nog zomer was…
Maar de zon ging voor ons schijnen toen we bij een volgende Warm Shower kwamen: Madam Petrovic, een Française wier Kroatische echtgenoot is overleden. Zij woont op hun boerderij in Ratkovica. We zouden één nachtje blijven, maar het werden er drie! Wat boffen wij dat we zulke warme en gastvrije mensen als Madam Petrovic mogen ontmoeten. We hebben het erg gezellig gehad met haar en Joe, een Amerikaan die via workabroad voor haar een nieuw kippenhok maakte. Hij sprak Engels en Frans, zodat we met z’n vieren aardig konden communiceren. We kwamen helemaal bij op de boerderij. De tweede dag bakten wij Kaiserschmarnn en maakten we fruitsalade. Madam Petrovid en Joe smulden ervan.
Na een paar heerlijke dagen namen we afscheid. Met zeer waardevolle herinneringen vertrokken we richting Servië.
Op die route kregen we nog meer indrukwekkends te verwerken. We kruisten namelijk enkele dorpjes die onder vuur gelegen hebben in de oorlog in Joegoslavië. Het is niet goed te beschrijven wat voor gevoel dit bij ons opriep. Hoe afgrijselijk het was om huizen en gebouwen te zien die helemaal doorzeefd zijn met kogelgaten en gaten van grotere bommen. Wat een ellende voor die mensen en wat een leed. Het moet echt heel naar zijn geweest. Gelukkig hebben veel mensen de draad weer kunnen oppakken en hebben ze hun huis weer opgeknapt, maar het contrast is erg groot. Je kent de verhalen, maar zien wat anderen elkaar aandoen en waarom, dat is andere koek.
