Drie dagen Lakeview

We gaan van de QL1 af om een kathedraal te bekijken in Phat Diem.

De route is dik 25 km om ten opzichte van de doorgaande weg, maar wel stukken mooier. Rijstvelden, kerken en vriendelijke mensen zien we langs de route.

Als we pauzeren bij een benzinepomp en de naastliggende school gaat uit, staan er in een mum een boel kinderen om ons heen. Ze rennen en fietsen zelfs nog een stuk mee als wij weer verder gaan.

Om drie uur komen we in Thanh Hoa in ons hotel ‘Lakeview’ aan, leuk gelegen aan een meertje, alleen jammer dat er ook een plaatselijke aerobicsvereniging op de zevende verdieping zat met bijpassende muziek. Angela kreeg meteen zin om actief te gaan doen.

Helaas had ik de volgende ochtend koorts, waardoor we drie dagen in het hotel hebben verbleven.

Hoogtepunten tijdens dit verblijf waren de overheerlijke maaltijden die voor me gemaakt werden met de dompelaar. Dit was achtereenvolgens soep, pasta en rijst. Angela kookte soep en pasta.

Pa en ik gingen rijst maken. De rijst was echter niet echt een goed idee. De dompelaar willen we niet in de rijst zelf zetten, omdat hij dan nooit meer schoon wordt. Uiteindelijk hebben we een constructie gemaakt dat het hete water over de rijst liep, maar echt opschieten deed dit niet, mede omdat de lokale rijst erg lang moest koken. Na dik een uur was de rijst uiteindelijk klaar.

Ook heb ik heerlijk van ijs kunnen genieten en vers fruit. Dat was toch weer een klein voordeel van ziek worden in een plaats met een grote supermarkt.

Het personeel was allervriendelijkst en wilde keer op keer een dokter bellen. De dames verschoonden de lakens en ik kreeg een natte doek op mijn voorhoofd. Uiteindelijk had ik nog een voorstelling vanuit mijn bed. Twee medewerkers probeerden Angela te bevrijden uit het toilet. Angela had de deur dicht gedaan en deze was met geen mogelijkheid meer open te krijgen. In een klein uur tijd moest de deurknop er aan geloven en uiteindelijk lukte het om het slot te openen.

De aerobicslessen waren een dagelijkse onderbreking van mijn slapen, dat nog best lastig was omdat de bedden kanonhard waren (maar gelukkig had Angela mijn Thermarest-matje opgeblazen en op het matras gelegd).

Na drie dagen ging het gelukkig beter en konden we verder fietsen. Het was echter wel de omgekeerde wereld: ik fietste vrolijk voorop en het lijkt wel of de andere twee ziek zijn geweest. Blijkbaar is mijn lichaam zo blij om weer te fietsen dat ik als een speer ga. Of was ik toch eigenwijs om in de warmte zo hard door te trappen?

Onderweg aten we pho (soort noedelsoep), maar helaas werd daar weer tot twee en half keer te veel voor gevraagd. Uiteindelijk vinden we een restaurantje met normale prijzen, maar krijgen we instant noedels.

Verrassend genoeg blijkt de prijs de helft van wat ze eerst zeiden, waardoor we met een gevulde maag en een tevreden gevoel verder kunnen fietsen. Ik wilde naar Vinh fietsen (140km), maar mijn reisgenoten vonden dat niet verstandig, waardoor we eerder stoppen, in het plaatsje Dien Chau.

De dag erna verlaten we weer de QL1 en nemen we een lokale weg langs de kust. Een prachte route: rotsen, zee, bootjes en af een toe een klimmetje.

Onderweg zwaaiden en riepen kinderen naar ons. Eentje zal ons niet zo snel vergeten: toen hij een lollystokje naar me gooide, reed ik terug en wees hem terecht. Hij stond er beteuterd bij maar zei uit zichzelf ‘sorry’.

Voor de lunch kopen we stokbrood met Goudse kaas bij de ‘Metro’. Ik heb geen pasje, maar krijg uiteindelijk wel de boodschappen mee!

Na de lunch de hoofdweg gevolgd naar Ha Tinh en in het voor ons duurste hotel in Vietnam (tot nu toe) overnacht,het kostte maar liefst 22 euro voor een driepersoonskamer. Wanneer we gaan slapen, blijken de lakens nou niet echt schoon en Angela pakt haar lakenzak al uit haar tas. Ik bel direct met de receptie en binnen een paar tellen staat er een Vietnameesje voor de deur met een nieuw overtrek. We hadden eigenlijk een hoeslaken voor het matras nodig, maar deze overtrek legt ze hier gewoon bovenop en daar moeten we dan maar op gaan liggen. Ondertussen bemoeit ze zich ook nog met de airco (ze vindt het te koud), maar daar mag ze van ons niet aankomen. Het matras is wel heerlijk zacht, maar de service vinden we een beetje tegenvallen voor de prijs…. O ja, blijken er ook nog grote kevers rond te lopen in de badkamer, behh.

De dag erna blijkt dat een goedkoop en goed hotel ook niet zo eenvoudig te vinden te zijn. Of ze hebben geen driepersoonskamer, of de kamer is te smerig voor woorden of er is in de verste omtrek geen winkeltje te vinden. Uiteindelijk vinden we een redelijk hotelletje. ’s Avonds lopen we wat langs de dorpsstraat en  vinden we redelijk vlakbij een winkeltje dat brood en gebakken ei verkoopt. We bestellen van alles maar het meisje snapt het allemaal niet. Uiteindelijk lukt het toch en vertrekken we met twee tassen vol brood en ei, heerlijk!