Bij Nancy in Nanning

Nog hevig ontdaan door het dodelijke ongeval ontmoetten we onze host, Nancy. Toen we haar belden om te vragen of we in de juiste richting fietsten, vertelde ze dat ze op onze site zag dat we heel dichtbij waren. Super leuk.

Nancy woont op de campus van de Guanxi-universiteit. Ze kwam ons bij de hoofdingang ophalen. In verband met knieproblemen kwam ze aangescheurd op haar scootmobiel. We hadden meteen in de gaten wat een leuke vrouw zij is. We voelden ons zeer welkom in haar kleine appartement.

Het maakte haar ook helemaal niet uit dat de fietsen en de tasjes onder de modder zaten. We dronken een bakkie thee en Frank maakte de tasjes en later ook de fietsen schoon.

De volgende dag gingen we met de bus (het duurde ruim een uur voor 1 yen (€0,12)) naar het Vietnamese consulaat om ons visum aan te vragen. Omdat we ruim een maand in Vietnam zullen zijn, hadden we niet genoeg aan een toeristenvisum van een maand. De mevrouw achter de balie zei ons dat we dan een zakenvisum voor drie maanden moesten aanvragen. Zo gemakkelijk. Nou prima, vonden wij. Twee dagen later konden we de paspoorten weer ophalen. We kregen zelfs een kopietje mee voor als we ons moesten identificeren. Ik was positief onder de indruk van de vriendelijkheid en behulpzaamheid van het personeel.

Op de terugweg gingen wij nog even boodschappen doen bij de Walmart. Weer lekker wat pindakaas gekocht en omdat we bij Nancy zelf konden koken, namen we ook spullen voor pasta, paprijst en Kaiserschmarnn mee. Toch wel erg fijn om even goed boodschappen te kunnen doen.

’s Middags mochten we met Nancy mee naar haar Engelse les over ‘Reizen in Europa’. We hadden wat foto’s van onze reis uitgezocht en ik vertelde over kenmerken van de verschillende landen. De studenten waren zeer geinteresseerd en stelden achteraf ook vragen. Wat was het leuk om weer even voor de klas te staan!

De volgende dag sliepen we uit en werkten we aan de planning voor Vietnam. Voor de lunch nam Nancy ons mee naar de Dog Hole, een soort markt van eettentjes waar je rijst, noedels, vlees, gebakken groenten, e.d. kunt kopen. We smikkelden thuis van de gekochte kip met rijst en gebakken groenten. Nancy trakteerde op een heerlijk choco-ijsje.

De dag dat we de visa konden ophalen, gaf ik ’s morgens nog twee lesjes aan Nancy’s klassen. Frank regelde de technische zaken. Ik vertelde over Iran, want net als wij weten Chinezen eigenlijk niets over Iran. De studenten vonden het interessant te horen dat Iran een modern land is en dat het helemaal niet zo gevaarlijk is als velen denken.

Op onze laatste dag in Nanning namen Bill en Jeff, twee collega’s van Nancy, ons mee naar een dumplingrestaurant. Het was erg gezellig met hen.

’s Avonds hadden we een CouchSurfing bijeenkomst bij Nancy. We waren met z’n elven. Het was een gezellige avond. Enkelen waren speciaal gekomen om ons verhaal te horen en ze stelden gerichte vragen over de fietsen en hoe je zo’n reis aanpakt. We hadden het erg naar onze zin.

De volgende ochtend namen we afscheid van Nancy. We vonden het jammer dat we weer weg gingen, maar Vietnam lonkt.