Wind- en REGENbrug

Twintig kilometer boven Sangjiang ligt Chengjiang waar de langste wind- en regenbrug (78 meter) te vinden is. We hebben al een aantal van deze bruggen gezien, maar vinden een rustdag wel prettig. ’s Ochtends een heerlijk westers ontbijt op de kamer: gisteren hebben we eindelijk weer pindakaas gevonden!

We nemen een bus naar Chengjiang, een soort conglomeraat van verschillende minderheden (o.a. Dong en Wu), en steken de brug over naar het dorpje Ma’an. De brug is overdekt (alleen hout, zonder spijkers en dergelijke), waardoor je droog blijft als het regent. Voor en na de brug is natuurlijk geen overkapping, dus word je toch weer nat. In Nederland zouden zich op de brug bij slecht weer hanggroepjongeren verzamelen, in China zijn er alleen hanggroepouderen, die op de brug kleedjes proberen te verkopen.

We beklimmen een heuvel om het geheel van bovenaf te zien en wachten vervolgens tot het 15.00u is.

Er is dan namelijk een dansshow van de lokale bevolking. We zijn iets te vroeg en ik word uitgenodigd om met een Chinees te tafeltennissen.

Om 15.05u begint het spektakel: niets geen klederdracht of muzikanten, maar meer een ‘China in beweging’ van een tiental lallende dames die bewegen op een muziekje. Ik grapte nog dat carnaval ook in China nu is begonnen.

De volgende dag fietsen we naar Longshen. Door ons bezoek aan de wind- en regenbrug hebben we blijkbaar de regen ingeruild voor (tegen)wind. De route is vrij kort, waardoor we toch behoorlijk vroeg aankomen. Het inchecken blijkt lastig omdat er geen elektriciteit is, maar deze is snel terug. Helaas valt het weer tegen, waardoor we besluiten de rijstvelden van Longshen niet te bezoeken. We lopen wat door het centrum en ontspannen verder in de hotelkamer. We waren aangenaam verrast dat we in dit hotel gratis gebruik konden maken van wasmachine en droger.