Op bezoek bij de dino’s

We slaan het Chinese ontbijt over op onze tweede ochtend in Leshan. De eerste dag hadden we waterige soep en groente met chili waar ik nog wel wat van gegeten had, maar Angela niets. Hoop dat het de tweede dag anders zou zijn hadden we niet, dus startten we de dag met een bruine boterham met pindakaas op onze kamer.

Deze energie konden we goed gebruiken, want we moesten een afstand van 135 km overbruggen om in Zigong aan te komen. Normaal gesproken prima te doen, ware het niet dat we een heleboel heuvels  tegenkwamen, eentje voelde als een heuze berg. Daarnaast was de eerder genoemde lente van hele korte duur, het is koud (8 graden) en bewolkt.

De route is schitterend, een kronkelende weg langs rijstterrassen en bananenbomen. In een dorpje zijn we de toeristische attractie door op een stoepje een boterham met jam te eten. In de middag zien we hetzelfde tafereel wanneer we cakejes en cola nuttigen. Het grappige is dat wij dit weer zo bezienswaardig vinden, dat we er een foto van maken. Wanneer we wegfietsen en ik uitbundig zwaai, zwaait echter niemand terug. Is dit nu een cultuurverschil of onfatsoenlijk?

Begin van de middag had ik het gevoel dat we Zigong niet gingen halen voor het donker, maar gelukkig bleek het laatste stuk een stuk vlakker en komen we ruim voor het donker aan. Wel rijdt er nog een Chinees op een scooter tegen Angela’s fiets. Angela boos en die Chinees alleen maar lachen. Cultuurverschil of onfatsoenlijk?

Slechts 100m van ons hotel zit de gouden M, zodat we weer twee dagen vlees, groente en aardappelen kunnen eten (er zit meer groente op een Big Mac dan in een gemiddelde Chinese maaltijd…).
Hadden we het bijna opgegeven om naar het Chinese ontbijt te gaan, hadden we vandaag geluk: (‘echte’) nasi, tauge en cakejes! Het kan nog steeds niet tippen aan een lekker croissantje, maar we konden onze magen er goed mee vullen.

Er zijn twee bezienswaardige musea in Zigong waar we met dezelfde bus naartoe kunnen. De eerste is het dinosaurusmuseum en de tweede een zoutput. Nadat we vier keer bus 35 hadden langs zien komen, konden we bushalte lokaliseren en voor 1 yen (12,5 eurocent) de ritvan 25 minuten, helaas zonder zitplek, beginnen. De andere dinosaurusmuseumgangers keken ons met grote ogen aan, alsof wij zo uit Jurassic park kwamen gelopen. Komt het doordat wij westers zijn of omdat we lang zijn? Gemiddeld zijn we bijna twee keer zo lang en stoten wij ons hoofd aan de stang waar zij amper bij kunnen. Een moeder stimuleert haar dochtertje weer om ons in het Engels gedag te zeggen. Dochter zegt ‘hello’ en moeder begint te lachen. Wij negeren het maar weer. Overigens bleek deze bus zelfs naar dinosaurus te ruiken, ook op dat vlak zijn de Chinezen veel verder dan dat wij westerlingen denken…

Bij aankomst zijn onze grote benen een groot voordeel, binnen tien stappen zijn wij de hele meute voor. Het dinosaurusmuseum blijkt gelukkig de moeite waard. Buiten staan plastic replica’s,  maar binnen zijn enorme skeletten te zien.

Op de terugweg pakken we de zoutput mee. Deze is 1000 meter diep. Naast de put zien we ook het molenmechanisme dat voortgeduwd werd door bizons. Ook laten ze zien hoe het zout vervolgens schoongemaakt wordt.

In het stadje zelf bekijken we eind van de middag nog twee oude theehuizen en boeken de hotels voor de volgende twee dagen.