Het jaar van het paard        

We zijn alweer een tijdje in China en we merken dat het moeilijk wennen is. Het is een bijzonder land, maar telkens zit er een een flinke adder onder het gras. Hopelijk hebben we op 31 januari echt afscheid van deze adder genomen.  Op deze datum eindigde namelijk het jaar van de slang en begon het jaar van het paard.

Onze dagen in Chengdu zijn voorbij gevlogen. Heerlijk lummelen, plannen van de route en een beetje meer wennen aan China. Sinds Osh gaat dat lummelen soms iets te goed, waardoor we te weinig aan de andere twee besteed hebben. Alhoewel, we hebben behoorlijk wat tijd aan het plannen van de route besteed, maar uiteindelijk toch nog niet genoeg. Omdat mijn vader een stuk gaat meefietsen in Vietnam, hebben we geprobeerd een planning tot en met Vietnam te maken. Zover vooruit plannen doen we anders niet en omdat het erg lastig is,kostte het meer tijd dan verwacht. Daarnaast leken er wel genoeg couchsurfingsadressen te zijn op ons traject in China, maar is bijna iedereen weg door het Spring Festival.

Het wennen aan China viel soms een beetje samen met het lummelen. Na al die kleine winkeltjes vonden we het heerlijk om een aantal hypermarkets te bezoeken: Auchan, Carrefour en Wallmart. Steeds was het weer zoeken naar een beetje westers eten. Dus de levende schildpadden, de gedroogde varkenshoofden en de gevacumeerde kippen hebben we links laten liggen. Al deze supermarkten hebben een pad met geïmporteerde producten, waardoor we ons weer een beetje thuis konden voelen. Helaas kost een pakje Lotus-koekjes dan opeens vijf euro, maar de Italiaanse pastasaus was redelijk betaalbaar. Daarnaast hadden al deze supermarkten behoorlijk westers brood. Vooral het stokbrood was heerlijk.

We zijn op zoek gegaan naar ‘echt’ Chinees eten. Maar nog steeds hebben we geen Chinees restaurant gevonden die loempia’s, Babi Pangang, Foe Yong Hai en kroepoek op zijn kaart heeft staan. We hebben dus veel zelf gekookt en een paar keer heerlijk bij de Mac gegeten. Deze dagen kon het nog, dus namen we het er maar van. De komende dagen zal het geregeld weer noedels worden.

Het hoogtepunt van onze dagen in Chengdu was natuurlijk het Chinese nieuwjaar. We konden duidelijk merken dat het steeds rustiger werd op straat. Van 30 op 31 januari was de lucht gevuld met schitterend vuurwerk en hoorden we de bekende Chinese rollen. Het grappige is dat dat vuurwerk ook de dagen erna gewoon nog werd afgestoken. Het doel is namelijk om kwade geesten te verjagen (waar in Nederland juist het vuurwerk door kwade geesten wordt afgestoken 🙂 ).

Aansluitend aan het nieuwjaar is er tien dagen het Spring Festival en zijn er allerlei activiteiten in de stad. Een tempel die we bezochten werd zo druk bezocht dat je over de hoofden kon lopen. Uiteindelijk bleek er weinig te zien te zijn van de tempel, maar de extra festiviteiten maakten een hoop goed. Er waren verschillende optredens (muziek, dans en acrobatiek) en er waren bijzondere lantaarns te zien.

Bij een andere tempel hebben we een soort braderie bezocht. Ook hier waren optredens en waren wij opeens mikpunt van een cabaretvoorstelling (waar we natuurlijk niets van verstonden, maar toen alle omstanders zich tegelijk naar ons omdraaiden, snapten we dat het over ons ging).

Tijdens een wandeling in een park kwamen we opeens een visvijver met goudvissen tegen. Sommige mensen in Nederland zouden dolgraag hun hengel in een goudvissenvijver gooien, maar hier mocht het dus echt. Eigenlijk alleen voor kinderen, maar de vaders konden het natuurlijk niet laten om te helpen. Door het enorm hoge aantal goudvissen was het niet al te lang wachten voordat je beet had. Een dobber had je ook niet nodig, want je kon de vis gewoon het brood zien eten. In een andere vijver kon je kooikarpers met een babyfles voeren en de allerkleinsten mochten goudvissen met een schepnetje uit een teil vissen.

Een minpuntje van al deze sightseeing is dat Chinezen hun kinderen steeds de opdracht geven om ‘hello’ of ‘how are you’ te zeggen. Na een paar keer merken we dat die kinderen dat eigenlijk helemaal niet willen, maar dat papa en mama Chinees dat niet durven. Tot ongenoegen van de ouders negeren wij ze volkomen.

Tot slot hebben we deze week ook nog eens dik tien kilo naar huis kunnen sturen. We waren intussen zo gehecht aan onze Chinese laarzen dat we toch besloten hebben om ze naar Nederland te sturen. Vanzelfsprekend aangevuld met een hoop winterkleding en andere spullen. Had ik met veel moeite in de supermarkt een doos geregeld waar alles precies in paste, moest bij het postkantoor alles in China Post-doos (a 3 euro). De medewerker moest alle spullen bekijken en vervolgens werd de doos met stempels gewaarmerkt en hermetisch gesloten. We kozen voor ‘surface delivery’. Hopelijk is hij eerder in Nederland dan dat wij terug zijn.