HOERA: we zijn in China!!!

En toen was het 8 januari 2014. Een spannende dag. Waarschijnlijk eentje die we nooit meer vergeten: de laatste kilometers naar China en dan zouden we het echt hebben gedaan. 

We hadden gevraagd of we om acht uur konden ontbijten. Het brood van gisteren stond er nog en we hadden nieuwe thee gekregen, dus dachten we dat dit het ontbijt was. We werken het brood weg en laadden onze fietsen op (omdat we ze met bagage en al naar binnen hadden gereden, konden we ze nu ook wel binnen weer volhangen). Toen kwam opeens moeder de vrouw met paprijst. De  melk smaakte een beetje vaag, maar de rijst was met suiker goed te eten. Lekker om toch nog even iets warms te eten. En een goed gevulde maag kan nooit kwaad.

We reden de overgebleven 7 km snel. Na twee kilometer kwamen we een soort douanepost tegen waar we niemand zagen. Ik klopte op ramen en op een deur. We dachten erover om door te fietsen, maar voor je het weet heb je toch net die stempel nodig. Na een paar minuten kregen we eindelijk aandacht, maar we konden gewoon verder rijden.

Vlak voor de grens passeren we het containerdorp. Hier komen we ook alle vrachtwagens tegen die ons de afgelopen dagen ingehaald hebben.

Aan het aantal te zien moet de grens een behoorlijke tijd dicht geweest zijn, misschien toch die week die het reisbureautje ons gezegd had.

Om negen uur zou de grens open gaan, maar de ketting van het hek zit nog dicht. Een man met een soort grote skibril controleert ons paspoort, daarna volgt een man in een groen pak en om tien over negen gaat het hek open. We zijn waarschijnlijk de eersten in het nieuwe jaar die de grens oversteken.

We fietsen naar de douanepost en krijgen hier de Kirgizische stempel. We rijden een stuk door niemandsland en laten vervolgens ons paspoort aan een Chinees uitziende man zien. Het blijkt een soort tussenpost. Dan hebben de Chinezen een verrassing voor ons: de echte grenspost is boven op de berg, een paar kilometer verderop. Daar worden we door enkele jonge douaniers hartelijk verwelkomd. Onze paspoorten worden meegenomen en we moeten onze fietsen afladen en onze bagage mee naar binnen nemen. Angela vraagt of we niet onze bepakte fietsen mee mogen nemen en dat mag. Binnen moeten we ze afladen en moet de bagage door de scanner. Alle tassen moeten twee keer: op hun buik en op hun rug. Vervolgens moeten bijna alle tassen ook nog eens open. De douanier wil zelfs ons pakje vlokken open maken, maar dat lukt gelukkig niet. Ook bekijkt hij geinteresseerd een groot deel van onze foto’s. Nadat onze crocs al apart door de scanner moesten, moeten we ook onze wandelschoenen uit de tas halen en los door de scanner stoppen. Vervolgens moeten ze zelfs uit de plastic tasjes gehaald worden en worden ze aandachtig bestudeerd. Blijkbaar gaven Franks ijzeren veterringetjes reden tot bezorgdheid.

Als alles goedgekeurd is, wordt ons verteld dat we met de taxi mee moeten: we mogen niet fietsend door naar de volgende post, zo’n 145 km verder. Hiervan waren we op de hoogte dus we stappen met bagage en fietsen naar buiten. Nu waren wij in de waan dat we een vrachtwagenchauffeur bereid moesten vinden ons mee te nemen, maar de regels blijken alweer te zijn veranderd. Een opgebelde Engelssprekende collega legt me uit dat fietsers ook in de taxi pick-up moeten. Hij wist me te vertellen dat het tarief 100 yuan is (ongeveer 16 dollar). Nou goed dan. Maar we gingen de gevraagde 50 dollar niet betalen. Frank was inmiddels overeengekomen dat we 30 dollar zouden betalen, dus dat klopte aardig met het tarief van de douanier die ik gesproken had.  Afijn, de fietsen en bagage werden ingeladen en de twee andere passagiers stapten ook in (een Kirgizische meneer en een Uzbeekse, kordate mevrouw). De chauffeur kreeg onze paspoorten die wij pas op de eindbestemming weer terugkregen.

Verhalen, van augustus 2013, dat de weg slecht zou zijn, blijken achterhaald: er ligt perfect asfalt. Onderweg was er nog een controlepost. De man reed zo mogelijk nog voorzichtiger dan ik, waardoor ik me groen en geel zat te ergeren dat hij niet wat normaler reed: er lag wat stuifsneeuw op de weg en blijkbaar dacht de man dat hij een glijer zou maken als hij harder dan 30 reed. Nou ja, het maakte niet eens uit: de post voor de stempelpost had lunchpauze van 12:00-16:00 uur, dus toen we om kwart over drie aankwamen, moesten we alsnog drie kwartier wachten. De temperatuur was iets aangenamer dan de -11 waar we mee begonnen. Uiteindelijk werden we bij de stempelpost afgezet. Daar werden onze paspoorten gecontroleerd en kregen we een soort incheckkaart. De bagage moest weer door een scanner en kon vervolgens direct op de fiets. Er wordt nog gevraagd of we boeken of kaarten bij ons hebben. We antwoorden ontkennend, ze schijnen wel eens moeilijk over bepaalde kaarten te kunnen doen wanneer bijvoorbeeld Taiwan niet als onderdeel van China wordt genoemd. Bij de vierde balie kregen we dan eindelijk onze felbegeerde stempel.

HOERA: we zijn in China!!!

De missie is geslaagd: we zijn van Nederland, helemaal naar gefietst, niet gesmokkeld. Hoe is het mogelijk? Vol verwachting stappen we op en fietsen we China in.