Alles is bevroren

Angela had voor het ontbijt eieren gevraagd. Die krijgen we ook, samen met een schaaltje worst. Helaas was dat gelijk ook het hele ontbijt. Toch maar even bellen naar de eigenaar of we er ook wat brood bij mogen. Doordat we geen water zonder koolzuur in de winkel konden vinden, gieten we gekookt water (en deels afgekoeld) over in een plastic fles. We pakken al het drinken in isolatiefolie in, zodat het hopelijk niet zal bevriezen. Bij vertrek krijgen we opeens extra brood voor onderweg. Intussen hebben we van alle afgelopen dagen brood bij ons, zelfs nog uit Osh.

We vertrekken rond half tien, de temperatuur is 22 graden onder nul. Het ochtendzonnetje doet goed haar best, maar we hebben het verdomde koud. Meestal hebben we bij het klimmen geen donsjack aan, maar vandaag hebben we hem echt nodig. We klimmen gestaag en genieten van de omgeving. Wanneer Sary Tash uit het zicht verdwijnt, begint de wind aan te trekken. We zien de stuifsneeuw over de weg mooie figuren maken. De wind wordt steeds sterker en komt helaas van de verkeerde kant. Wat de zon verwarmd wordt dubbel en dwars teniet gedaan door de wind. We proberen af en toe in elkaars luwte te fietsen, maar veel helpt het niet.

We nemen een break om wat te drinken en te eten. We hebben beiden een klein flesje drinken binnen handbereik in een nektasje op ons lichaam gedaan, zodat het drinken niet bevriest. De Snickers die we eten zijn wel bevroren. We proberen onze tenen en vingers warm te krijgen door schop- en slabewegingen te maken. Echt ontspannen pauzeren is er in deze kou helaas niet bij. Wel schrijf ik nog even onze website in de sneeuw. Altijd leuk voor de foto en voor een eventuele (wishfull thinking) ander fietser…

Alles is koud en voelt anders aan. Angela’s regenjas is stijf van de kou. Onze normaal soepele schoenen zijn kanonhard. Het gevoel in onze handen en voeten is geregeld half weg. Mijn linkeroor is af en toe ook gevoelloos, maar even mijn hand erop en hij lijkt het weer te doen. Onze gezichten zien geregeld wit van het ijs.

We kruipen voorruit, geregeld geeft de teller net iets meer dan 3 km per uur aan. De top van de berg komt wel steeds dichter bij. Je zou zeggen in een half uurtje zijn we wel op de top. Helaas blijken afstanden in de bergen voor het zicht vaak erg vertekend, want volgens de GPS is het zeker nog 5 km. In dit tempo dus bijna twee uur. Vlak voor de top van de berg splitst de weg zich in een oude en nieuwe weg. De oude weg (waarvan we de track op de gps volgden) gaat omlaag om vervolgens weer omhoog te gaan. Van de nieuwe heb ik geen hoogteprofiel, maar aan de vrachtwagen voor ons te zien gaat die nog wel even omhoog.

Op de oude weg ligt echter veel meer sneeuw, zodat we geen keuze hebben. Op de splitsing staat nog wel een gebouw met een sneeuwschuifmachine. Even komt de twijfel op om te vragen om hier te overnachten, maar dat betekent nog een dag in de kou.

Op de nieuwe, geasfalteerde weg omhoog blijkt ook vrij veel ijs te liggen. Angela komt helemaal amper meer vooruit en wil een vrachtwagen staande houden om mee te rijden. Ik geef aan dat ik dat zo vlak voor het (eerste) einddoel echt niet wil. Een pick-upwagen biedt vervolgens zelf een lift aan, maar ik schud dat het niet hoeft.

Het laatste stukje naar de top duw ik Angela omhoog, nou ja een heel klein stukje want ik had onvoldoende energie voor meer. Ze moest dan toch maar zelf de laatste meters voortploeteren.

Bovenop de top, 3750 m, pakken we de appelsap uit het isolatiefolie. Het is nog niet bevroren, maar als we eruit drinken zien we de ijskristallen aan de binnenkant van de fles ontstaan. Eigenlijk zouden we ook wat moeten lunchen, maar daar is het echt te koud voor. Het blijft bij wat drinken en we nemen niet eens meer de moeite om de fles terug te stoppen in het folie, we willen afdalen.

Het eerste stuk van de afdaling is de weg glad. Een vrachtwagen is van de weg geraakt en staat vast in de sneeuw. Gelukkig zijn er grote stukken van de weg wel begaanbaar. Wanneer de sneeuw minder wordt, kan het tempo omhoog. Een nadeel is dat het daardoor nog kouder wordt. We trekken een extra paar handschoenen aan en stoppen af en toe om op te warmen. Angela’s camera geeft aan dat de batterij vervangen moeten worden, terwijl hij echt vol was. En mijn stuurcamera geeft ook onduidelijke tekens op het schermpje.

We dalen steeds verder af en hebben een mooi uitzicht op een bevroren rivier.

Opeens moeten we stoppen voor een militaire post, waar we onze paspoorten moeten laten zien. Het raampje kan ik bereiken door een trap te gebruiken van vrachtwagenbanden.

Na deze onderbreking blijkt de weg opeens weer omhoog te gaan. Een klein voordeel is dat we het iets warmer krijgen, maar echt fut zit er niet meer in. We zijn dan ook erg blij als we -na twee pittige klimmen- na een bocht het dorpje zien liggen. We komen er uitgeput en grieperig aan.
Het dorpje bestaat uit allemaal dezelfde nieuwbouwhuisjes. In 2008 is hier een aardbeving geweest, welke het hele dorp heeft vernield.

We nemen een straat te vroeg en worden geroepen door de vriend van Mirbek. We volgen hem naar zijn woning. De woningen lijken vanaf een afstandje mooi, maar binnen merken we dat zulke woningen niet aan Kirgiezen zijn besteed. Alles wat kapot gaat, wordt niet gerepareerd en er wordt van alles gemodificeerd. Bijzonder is ook dat het toilet nog steeds een houten hutje met gat in de grond buiten is.

Onze kamer is heerlijk warm. We proberen ons op te warmen. De binnenschoenen zijn vastgevroren aan de buitenschoenen. De fles appelsap is compleet bevroren.
Geregeld komt er een familielid ongevraagd bij ons zitten. Blijkbaar is het voor het eerst dat er toeristen in hun woning zijn. We zijn het op een gegeven moment zat, doen het licht uit en doen het gordijn voor de deur. We worden vervolgens met rust gelaten. We duiken onder de dekens (die naar schaap ruiken) en proberen uit te rusten van deze vermoeiende dag.